Πάντως θα γινόταν πραγματικότητα η ακατανίκητη επιθυμία μου να γνωρίσω το παιδί του λαού, τον «μεθαυριανό» πρωθυπουργό, τον πολέμιο των τυράννων και πασών των τοκογλύφων του ελληνικού λαού.
Λίγα ακόμη λεπτά με χώριζαν από τη μοιραία εκείνη συνάντηση σε χοροεσπερίδα των συντρόφων και αναλογιζόμουν τις στιγμές που θα περνούσαμε μαζί. Η Περιστέρα, δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μου, εγώ άλλωστε είχα στολιστεί σαν φασιανός, με τα κοσμήματά μου, τα Chanel μου, τι να μετρήσει μπροστά μου ένα κουλτουριάρικο (πτωχό) περιστέρι... Απλή decadence...
Ήμουν έτοιμη για τα ταξίδια στο εξωτερικό, για τις συναναστροφές με τους υπόλοιπους συντρόφους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για τα πήγαινε- έλα στο USA... εκεί που κάποιοι «κακοήθεις» είπαν ότι το αγόρι δεν μπορεί να συνεννοηθεί στα αγγλικά. Συνηθισμένα ψεύδη των αντιπάλων... Δεν επρόκειτο για διγλωσσία κύριοι, αλλά για βαθιά γνώση της αγγλικής γλώσσας... Πάρτε πρώτα το Lower, αγράμματοι δημοσιογραφίσκοι και μετά σχολιάστε τον Αλέξη...
Και να τος φθάνει... Ψηλός, (λογοτεχνικά μιλώντας) ευθυτενής, αγέρωχος κοιτώντας προς το μέλλον, έτοιμος να πατάξει τη Μέρκελ και όλο της το σόι. Κι εγώ εκεί, στις επάλξεις κρατώντας μια μικρή λίστα στο χέρι από συγγενείς και φίλους (τον κουμπάρο μου που εκδιώχθηκε άδικα από την ΕΡΤ, την απέναντι καθαρίστρια που εκδιώχθηκε άδικα από το υπουργείο Οικονομικών, την φίλη μου την Αργυρώ, εκπαιδευτικό, που μετατάχθηκε άδικα από τη Διοίκηση σε σχολείο άλλης περιφέρειας και καμιά δεκαριά ακόμα ονόματα αδικημένων συντρόφων με κάτι μικροαιτήματα...). Όλοι πόνταραν σε μένα κι εγώ φυσικά στον ... Αλέξη. Έδωσε το λόγο του το παιδί, δεν θα τον έπαιρνε πίσω...
-Αλέξη, είπα και γέμισε το στόμα μου μέλι, είμαι κι εγώ αγωνίστρια σαν και σένα, πολέμια των Γερμανών, εχθρός του Μνημονίου, προστάτιδα των αδυνάτων και των κατατρεγμένων... Μίλα μου, ...Αλέξη, φέρνω χαιρετισμούς από συντρόφια...
Κι ο Αλέξης μίλησε. «Τι γίνεται ρε παιδιά, με παίρνουν οι κάμερες;», είπε και προχώρησε.
-Τι γίνεται ρε παιδιά, με παίρνουν οι κάμερες; Έλεγα και ξανάλεγα τη φράση χωρίς να μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου.
Η πραγματικότητα αμείλικτη μου έκοψε τα φτερά.
Εάν έκανα καλές επιλογές σε άνδρες και σε κόμματα, δεν θα ήμουν τώρα ...ζωντοχήρα και άφραγκη, σκέφτηκα. Εβίβα! Πάμε γι' άλλα.
