Όμως, το ίδιο νόμιζαν στην Ευρώπη και για την Τουρκία, ότι ο κύκλος της στρατιωτικής βίας στην πολιτική ζωή της Τουρκίας έκλεισε το 1997, με την ανατροπή της πρώτης φιλοϊσλαμικής Κυβέρνησης του Νετσμετίν Ερμπακάν, που ανατράπηκε από το Στρατό. Πολιτικός συνεχιστής, εδώ επίγονος, ο Ταγίπ Ερντογάν, ένας φανατικός ισλαμιστής (μέχρι υποστήριξης για χρόνια προς τους Τζιχαντιστές, ιδίως της Συρίας). Μάλιστα, οι ίδιοι κύκλοι της Ευρώπης - όχι οι Γάλλοι ηγέτες και οι περισσότεροι Γερμανοί - με τη θεωρία της "κλειστής πόρτας πλέον στα πραξικοπήματα" πίεζαν για την ομαλή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Λες και υπήρξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία επικράτεια με ευρωπαϊκή συνείδηση, κουλτούρα και προσανατολισμό.
Πράγματι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ από το 1967 και το 1974 στην Ελλάδα και δεν είναι καλό να παίζουμε με εθνικές φοβίες. Όπως έχουν αλλάξει πολλά στην "τεχνογνωσία" των σύγχρονων πραξικοπημάτων, δηλαδή στη σύγχρονη τεχνολογικά των επικοινωνιών, παράγοντα, που μάλλον υποτίμησαν οι Τούρκοι πραξικοπηματίες, ανώτεροι επιτελείς σπουδαγμένοι και εκπαιδευμένοι στο ΝΑΤΟ και σε στρατιωτικές Σχολές της Δύσης. Υποτίμησαν τις νέες συνθήκες, δεν τις αγνοούσαν, όπως λ.χ. συνέβη με το ιστορικό παράδοξο να εκμεταλλευθεί τη δύναμή τους ο ημιαγράμματος (δεν γνωρίζει ούτε μια ξένη γλώσσα) Ερντογάν, επί χρόνια διώκτης τους.
Όμως, υπάρχει σοβαρότερο από αυτό το ιστορικό παράδοξο, την αντίφαση ανάμεσα στον πρωτόγονο ισλαμιστή Ερντογάν και στους αντιπάλους του στρατιωτικούς, πραξικοπηματίες, οι οποίοι μάλλον κεμαλιστές (δυτικόφρονες) έδειχναν στο διάγγελμα τους, παρά οπαδοί του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν στις ΗΠΑ, όπως τους κατηγορεί ο Ερντογάν. Μέχρι το 2013 ο ιμάμης ήταν στενός υποστηρικτής και συνεργάτης του Ερντογάν, προσωπικότητας πρωτόγονης αλλά χαρισματικής αναμφίβολα, αλλά έγιναν εχθροί από τότε, γιατί ο ιμάμης τον καταγγέλει για την διεφθαρμένη και αυταρχική διακυβέρνηση, κερδίζοντας μεγάλα ποσοστά λαϊκής υποστήριξης. Το σοβαρότερο συμπέρασμα από την Τουρκία είναι ότι πρόκειται για υπερβολές οι ισχυρισμοί πως τα social media αποτελούν μέσα δημοκρατικής εγρήγορσης και κινητοποίησης ).
Μικρή απόδειξη η ποιότητα των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα για το " Κίνημα των Αγανακτισμένων " ή τη δημιουργία των ΑΝΕΛ. Ευρύτερα, η λεγόμενη " Αραβική Άνοιξη " στα κινήματα της Β. Αφρικής, με πρώτη την Αίγυπτο, που βασίστηκε στα social media, για να αποδειχθεί με σύγχρονη τεχνολογικά, που εξυπηρέτησε πολιτικούς σκοπούς των Τζιχαντιστών, κινήματα οπισθοδρομικών φανατικών. Το μέσον δεν είναι το μήνυμα, λοιπόν σε αντίθεση με πολιτική ουτοπία και οπισθοδρόμηση, τις ρήσεις του Πάπα των media Μάρσαλ Μακ Λιούαν.
Όπως επίσης η χρήση του Διαδικτύου από τον Ερντογκάν, για τον οποίο γράφονται διάφορες επιπολαιότητες δεν ήταν αποτέλεσμα εξυπνάδας, διορατικότητας, δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού αλλά επιλογή ανάγκης από ένα βαθύτατα αυταρχικό και αντιδημοκράτη Ηγέτη.
Πράγματι, αξιοποίησε το Διαδίκτυο, γιατί είχε μεγάλες μάζες του Λαού μαζί του, φανατικών και πιστών στο πρόσωπο και τις επιδιώξεις του, που ήταν και θα συνεχίσουν να είναι περιοριστικές της ελευθερίας, διχαστικές, φατριαστικές. Από την άποψη αυτή στην Ελλάδα, όπως και στην Τουρκία, μπορεί να γίνει έτσι άτεχνα και δόλια από την εξουσία (όπως το υποπτεύονται ήδη πολλοί) ένα πραξικόπημα, κρυφό και βουβό. Συστηματικό για την υποβάθμιση των θεσμών της Δικαιοσύνης του Κράτους. Το οποίο στην Τουρκία προκάλεσε ένα προσωρινό, μερικό, άτεχνα " πραξικόπημα " εξίσου απεχθές απέναντι στο διαρκές, μεθοδευμένο πραξικόπημα του Τ . Ερντογάν.
Στην Ελλάδα το πραξικόπημα από την κατεστημένη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μελετήθηκε σοβαρά (ως μέτρο άμυνας) όπως ισχυρίστηκαν οι κύριοι Βαρουφάκης και Γκαλμπρεϊτ έν γνώση του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι σταμάτησε την διαδικασία αυτή γιατί τρόμαξε με τις συνέπειές της. Μείναμε , ευτυχώς στις προπαρασκευαστικές πράξεις.
