Μια συμφωνία, δηλαδή, με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, με αντίτιμο την ανοχή της Ιεραρχίας στην προώθηση της «θρησκευτικής ουδετερότητας» μέσω της Αναθεώρησης του Συντάγματος και μια νέα ρύθμιση για τη μισθοδοσία του κλήρου, που θα άνοιγε τον δρόμο για χιλιάδες διορισμούς στο Δημόσιο.
Δύο σημαντικά «δώρα» στο αριστερό ακροατήριο εν όψει εκλογών και μία πρωτοβουλία που θα ενίσχυε το ηγετικό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα. Το είπε και ο ίδιος: «Θαύμα έγινε, όταν μετά από 79 χρόνια βρίσκεις λύση»...
Η κίνηση μάλιστα είχε προετοιμαστεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Αν και οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια, όπως είπε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στο κανάλι Alpha, τίποτα δεν είχε διαρρεύσει. Λίγες ημέρες αργότερα, και μετά τις σφοδρές αντιδράσεις του κλήρου, η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε πίσω.
Αποτυχία, μετά τον Ανδρέα και τον Σημίτη
Η πρώτη αποτυχία πρωθυπουργού να αλλάξει το status της Εκκλησίας ήταν αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις αρχές του 1982, η κυβέρνηση θέσπισε τον πολιτικό γάμο. Κατόπιν όμως σφοδρών αντιδράσεων της Εκκλησίας, και μετά από απευθείας επαφές του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, το νομοσχέδιο που ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή προέβλεπε «ισοδυναμία» πολιτικού και θρησκευτικού γάμου, όχι όμως και υποχρεωτικότητα του πολιτικού, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο. Την περίοδο 1985-1987 η Εκκλησία αντέδρασε έντονα και σε νομοθετικές πρωτοβουλίες για απαλλοτρίωση εκκλησιαστικής περιουσίας, με αποχή από εορτασμούς και διοργάνωση συλλαλητηρίου.
Τον Ιούνιο του 2000 ξεσπά το θέμα των ταυτοτήτων. Η Κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να καταργήσει την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, απόφαση στην οποία αντέδρασε σφοδρά ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι διοργάνωσαν ογκώδεις λαοσυνάξεις και συλλογή υπογραφών.
