Ανατριχιάζει κανείς όταν ακούει βαριές κουβέντες που κοπιάρουν συνθήματα τα οποία ακούγονταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο τη δεκαετία του 1960. Λίγη Ιστορία να ξέρεις, όχι πολλή, καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το μονοπάτι. Δεν είναι «δομική» αντιπολίτευση αυτό και δεν έχει σχέση με την Ελλάδα του 2022.
Ενας νέος «Ανένδοτος» θα είναι μια καρικατούρα, ένα κακό σκετς που ξανανεβαίνει μετά από 60 και κάτι χρόνια. Είναι το τελευταίο πράγμα που έχουμε ανάγκη. Και σίγουρα δεν είναι αυτή η αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος. Μπορεί να φανατίζει την κερκίδα, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία.
Ολα δείχνουν ότι θα πορευθούμε σε ένα εξαιρετικά τοξικό και πολωμένο σκηνικό έως τις εκλογές, όποτε γίνουν. Η κυβέρνηση πρέπει να αποφύγει την έλξη του «μαγνήτη» που θα την τραβήξει και αυτήν προς τα κάτω. Να είναι θεσμικά άψογη, να αποφύγει τις κακοτοπιές, να μην ανοίγει μέτωπα εκεί που δεν χρειάζονται. Δεν είναι εύκολο γιατί έχουν περάσει δυόμισι εξοντωτικά χρόνια και αυτό συχνά οδηγεί στη νοοτροπία του μπούνκερ. Οι πολίτες είναι όμως κουρασμένοι και θυμωμένοι και αυτοί.
Το καλό είναι ότι από τις κρίσεις και τις δοκιμασίες οι Ελληνες που το παλεύουν βρίσκουν και μόνοι τους τον δρόμο. Συχνά χωρίς, ή μάλλον παρά, την ανάμειξη κυβερνήσεων και πολιτικών. Η Ελλάδα της κρίσης γέννησε τους Καρώνηδες που παίρνουν τα ρίσκα τους και δημιουργούν μια κουλτούρα νεοφυών επιχειρήσεων, κάνοντάς την μάλιστα μόδα για τη νέα γενιά.
Η κανονικότητα και η προσπάθεια της κυβέρνησης βοήθησαν να έλθουν εδώ μεγάλες πολυεθνικές και να επενδύσουν. Ο δισταγμός των προηγούμενων ετών ερχόταν από την αστάθεια και τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν είναι σταθερό στην Ελλάδα, ούτε οι νόμοι, ούτε το φορολογικό καθεστώς, ούτε το χωροταξικό, τίποτα. Κανονική ευρωπαϊκή χώρα δεν είμαστε βέβαια ακόμη, γιατί τοπικά «έθιμα», η Δικαιοσύνη και η δημόσια διοίκηση μας κάνουν ξεχωριστούς...
Το ζήτημα, όμως, είναι να μην κυλήσουμε προς τα πίσω. Είναι εύκολο να γίνουν μπάχαλο η Βουλή και οι δρόμοι της Αθήνας και να μπούμε σε μια περίοδο παραλυτικής αστάθειας. Ο «παλιός, κακός μας εαυτός» μάς περιμένει πάντοτε στη γωνία. Είναι ισχυρά και βαθιά τα ρεύματα που θα μας σπρώχνουν προς τα εκεί. Συμβαίνει άλλωστε και στις καλύτερες «οικογένειες» όπως βλέπουμε διεθνώς. Μπορούμε να παραδοθούμε σε αυτές τις δυνάμεις και όπου μας βγάλει. Το ξέρουμε το σπορ, ταιριάζει στη μεσογειακή μας ψυχοσύνθεση. Δεν το αντέχουμε, όμως, γιατί οι προκλήσεις και οι απειλές που έχουμε απέναντί μας δεν είναι καθόλου αστείες.
