Η επιλογή του χρόνου εκδηλώσεως των τρομοκρατικών πληγμάτων καθώς και των στόχων εγένετο εσκεμμένως υπό των ιθυνόντων του Τρομοκρατικού Ισλαμιστικού Ολοκληρωτισμού και εξυπηρετούσε συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς – πέραν της προδήλου χρονικής συμπτώσεως με τον Πόλεμο του Yom Kippur, προ πεντηκονταετίας. Όπως και το 1973, το Ισραήλ επλήγη, και πάλιν, την ημέρα μιας κορυφαίας θρησκευτικής εορτής (Simchat Torah), κατά την διάρκεια της οποίας συνηθίζεται η συνάθροιση των εβραϊκών οικογενειών εντός Συναγωγών, η ανάγνωση της Torah και ο χορός εν μέσω εορταστικού κλίματος, ενώ ιδιαιτέρα μέριμνα λαμβάνεται για να χαρούν τα παιδιά και να γευθούν λιχουδιές. Η εορτή της Simchat Torah αποτελεί κεφαλαιώδες τμήμα της εβραϊκής παραδόσεως και αυτοσυνειδησίας, και δη της εβραϊκής αντιλήψεως περί της σχέσεως με τον Θεό καθώς και περί του ιστορικού δεσμού του Λαού του Ισραήλ με την γη των πατέρων του.
Υπό το φως των ανωτέρω αντιλαμβανόμεθα ότι οι τρομοκρατικές επιδρομές της 7ης Οκτωβρίου ήσαν κάτι πολύ περισσότερον μιας (οσονδήποτε εγκληματικής!) στρατιωτικής επιχειρήσεως: ήσαν μία ενέργεια μείζονος συμβολικής σημασίας. Εξαπολύουσα τις τρομοκρατικές επιδρομές ανήμερα της εορτής του Simchat Torah, η ισλαμιστική ολοκληρωτική οργάνωση «Hamas» δεν επεδίωκε «μόνον» τους προφανείς ή ευκόλως εννοουμένους πολιτικούς σκοπούς, τους οποίους επαρκώς εξέθεσαν εις άρθρα και εκπομπές τους, κατά τις τελευταίες ημέρες, έγκριτοι Ισραηλινοί, Αμερικανοί και άλλοι ερευνητές των Διεθνών Σχέσεων, αναλυτές και γνωμηγήτορες (όρα: τορπιλλισμό της προσεγγίσεως μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, εκφοβισμό και κατατρομοκράτηση της ισραηλινής κοινωνίας κ.λπ.). Πέραν τούτων, η περί ης ο λόγος ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση – θηριωδώς σφαγιάζουσα ανθρώπους καθ' ην ημέραν και ώραν εόρταζαν, μετά συγγενών και φίλων, το συμβόλαιον του Λαού τους με το Θείον – επεδίωκε να πλήξει ευθέως το καταστατικό πνευματικό αφήγημα, αυτό τούτο το πνευματικό θεμέλιο του κράτους του Ισραήλ.
Συνεπώς, όσον και αν τούτο ξενίζει – δεδομένων των αιματηροτάτων μαζικών σφαγών, τις οποίες διέπραξαν τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατικής οργανώσεως – εκτιμούμε ότι οι ιθύνοντες νόες αυτών δεν εστόχευαν «μόνον» τα σώματα αλλά, πρωτίστως, τις ψυχές και τα πνεύματα των Ισραηλινών.
Εν συμπεράσματι, αντικειμενικός σκοπός των τρομοκρατών δεν είναι, βεβαίως, η δήθεν «απελευθέρωση» του ούτω καλουμένου «παλαιστινιακού λαού» (μία πολιτικοϊδεολογική κατασκευή της μεταπολεμικής εποχής, στην οποίαν επιφυλασσόμεθα να αναφερθούμε διεξοδικώς εν ευθέτω χρόνω), έτι δε ολιγώτερον η ...«βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεως» των «Παλαιστινίων» στην «Λωρίδα της Γάζας» και στην «Δυτική Όχθη» (Ιουδαία και Σαμάρεια), όπως παγίως και διαρκώς αναμασούν, επί σειράν ετών, οι ιδεοληπτικοί οπαδοί του Ισλαμο-Αριστερισμού (Islamo-Gauchisme Γαλλιστί / Islamo-Leftism Αγγλιστί) στην Δύση και εν Ελλάδι – οι θιασώτες της «ανίερης συμμαχίας» (Unholy Alliance) μεταξύ Ριζοσπαστικού Ισλάμ και Αριστεράς, περί της οποίας έκαμε λόγο, από εικοσαετίας, ο πολύς David Horowitz.
Αντικειμενικός σκοπός του Ισλαμιστικού Ολοκληρωτισμού είναι η εξαφάνισις του Κράτους του Ισραήλ από προσώπου γης και η φ υ σ ι κ ή ε ξ ό ν τ ω σ ι ς του Λαού του Ισραήλ.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων – και συνεκτιμωμένων των ιδιαζόντως ειδεχθών εγκλημάτων κατά αμάχων ανδρών, γυναικών και παιδιών, που διέπραξαν οι τρομοκράτες – οφείλει να λεχθεί με κρυσταλλίνη σαφήνεια ότι το Ισραήλ έχει το ιερόν και αναφαίρετον δικαίωμα, ου μην αλλά και χρέος, να ενεργήσει καθ' ον τρόπον κρίνει και αποφασίσει η νόμιμη Ηγεσία του, προκειμένου να προστατεύσει τους πολίτες του.
Τονίζεται δε τούτο, επειδή ήδη άρχισε το γνωστόν «τροπάριον» όχι μόνον των συνήθων απολογητών της Τρομοκρατίας των προερχομένων εκ της Αριστεράς (παρ' ημίν και αλλαχού) αλλά και των επιτηδείων προαγωγών (και γενναιόδωρων χορηγών!) του «παλαιστινιακού» ιδεολογήματος, που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες. Ήδη «έλουσε κρύος ιδρώτας», κατά το δημώδες, κάποιους πολιτικούς και γνωμηγήτορες εν Αθήναις αλλά και ορισμένους γραφειοκράτες εν Βρυξέλλαις, άμα τω ακούσματι της ενάρξεως λήψεως, υπό των Δυνάμεων Αμύνης του Ισραήλ (Israel Defence Forces), των αναγκαίων προπαρασκευαστικών μέτρων πάσης επακολουθούσης χερσαίας επιχειρήσεως (ήτοι από αέρος επιθέσεων).
Λοιπόν, «τέρμα τ' αστεία», κατά το κοινώς λεγόμενον! Ή, επί το νεοελληνικώτερον, «enough is enough!» Ας παύσουν οι εκ του ασφαλούς αερολογίες (στην καλλίτερη περίπτωση) ή δόλιες και εκ του πονηρού «συστάσεις» προς το Ισραήλ (στην χειρότερη περίπτωση) πολιτικών, δημοσιογράφων, πρωτίστως δε αξιωματούχων της Ε.Ε. περί «αυτοσυγκρατήσεως», περί ...«απαντήσεως [στα φρικώδη εγκλήματα των τρομοκρατών] συμφώνως προς το Διεθνές Δίκαιον», περί ...«μη δυσαναλόγου απαντήσεως» του Ισραήλ στις σφαγές των πολιτών του και τα τοιαύτα!
Οι επαγγελματίες «αλληλέγγυοι» προς κάθε τρομοκράτη και οι «καλοθελητές» των Βρυξελλών, που ενθαρρύνουν, προπαγανδίζουν και χρηματοδοτούν αφειδώς επί δεκαετίες τον Ισλαμικό Εποικισμό της Ευρώπης, ας αφήσουν ανενόχλητο και απερίσπαστο το Ισραήλ να πράξει ό,τι κρίνει απαραίτητον για την ασφάλεια και την επιβίωσή του. Η δε συμπαράσταση παντός πεπολιτισμένου έθνους και ανθρώπου προς το Ισραήλ οφείλει να είναι πλήρης και ανεπιφύλακτη!
Χωρίς «ναι μεν αλλά...»!
*Ο Δρ. Ηλίας Ηλιόπουλος διετέλεσε, επί μακράν σειράν ετών, Καθηγητής της Ναυτικής Σχολής Πολέμου και του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος. Σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Τουρκικών και Συγχρόνων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
