Πώς να ξεχάσεις την κατάθεση στεφάνου στη θάλασσα της Σαλαμίνας από τον Καμμένο; Ανέδειξε έναν γραφικό τύπο, ο οποίος περιέφερε εαυτόν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς διδάσκοντας οικονομία. Κατάφερε να κλείσει τις τράπεζες και να χρεώσει τη χώρα με μερικά δισεκατομμύρια παραπάνω. Αυτό δεν τον εμπόδισε να μοσχοπουλάει τη σοφία του σε χιλιάδες αντίτυπα ανά τον κόσμο. Βλέπετε, η χώρα μας δεν διεκδικεί το μονοπώλιο της γραφικότητας. Υπάρχει κοινό απανταχού της γης. Το αποδεικνύει και η Γιουροβίζιον.
Εκανε πρωθυπουργό έναν άλλο τύπο, ο οποίος, χωρίς καμία αίσθηση του γελοίου, προσπάθησε να συνεννοηθεί με τον Κλίντον σε έναν δικό του κώδικα αγγλικής. Σκεφθείτε μόνον ότι αυτός, ως πρωθυπουργός, έδωσε υπουργείο στον Παύλο Χαϊκάλη. Τα υπόλοιπα είναι τόσο θλιβερά που κανείς δεν θέλει να τα θυμάται. Το ουσιαστικό συμπέρασμα είναι ότι δεν πρέπει να απορούμε που τώρα επικεφαλής του είναι ο κ. Κασσελάκης. Τον εξέλεξαν ως τον καταλληλότερο διαχειριστή της συλλογής γραφικότητας.
Τελευταία αποκτήματα στη συλλογή, ο κ. Αντώναρος και ο κ. Σπηλιωτόπουλος. Θα μου πείτε, η γραφικότητα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του ΣΥΡΙΖΑ. Την εκφράζουν τα διάφορα κομματάκια που χρωστούν την ύπαρξή τους στην απλή αναλογική. Οπως κυκλοφορεί ελεύθερα και στα μεγάλα κόμματα. Την τροφοδοτεί η ίδια η πολιτική ζωή. Η δύναμη ενός σταλινικού κόμματος όπως το ΚΚΕ σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα δεν είναι επικίνδυνη. Είναι γραφική. Απόδειξη ότι κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά το καταστατικό του, που έχει ως στόχο την ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το γραφικό είναι η εθνική μας ιδεολογία. Κάποιοι αντιμετωπίζουν στα σοβαρά έναν Βελόπουλο, ο οποίος πουλούσε επιστολές του Ιησού μαζί με φάρμακα για τη φαλάκρα. Και το αποκορύφωμα: κόμμα που φέρει τον τίτλο «Σπαρτιάτες».
Και στα μεγάλα κόμματα, όπως στη Ν.Δ. για παράδειγμα, υπάρχει ένα σοβαρό κεφάλαιο γραφικότητας. Το ζητούμενο είναι ποιος δίνει τον τόνο και ποιος εκφράζει την παράταξη. Η γραφικότητα δεν μπορεί να εξαλειφθεί από την πολιτική μας ζωή, όπως η παραβατικότητα δεν μπορεί να εξαλειφθεί από την κοινωνική μας ζωή. Την έχουμε βαφτίσει «λαϊκισμό» για να υπερασπιστούμε τη σοβαροφάνειά μας. Οταν ο Κασσελάκης λέει ότι υπουργοί σκοτώνουν παιδιά, δεν είναι λαϊκιστής. Ο λαϊκιστής απευθύνεται σε κάποιες μάζες. Ο γραφικός απλώς λέει ό,τι του κατέβει για να πει κάτι. Από κοντά και ο Σπηλιωτόπουλος: «Πώς λένε τα παιδιά "αυτή η σοκολάτα σκοτώνει";». Να δείτε που αυτός και ο Κασσελάκης θα αναδείξουν τον Αντώναρο σε σοβαρό παράγοντα της πολιτικής μας ζωής.
