Οποιος δεν το είχε καταλάβει, το καταλαβαίνει τώρα. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός το έχει αποδείξει με τον πλέον έμπρακτο τρόπο. Εκμεταλλεύεται την αμερικανική προεκλογική περίοδο και το κενό εξουσίας στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας κάθε κόκκινη γραμμή που υποτίθεται του έχουν θέσει οι Μπάιντεν και Μπλίνκεν. Ακούγοντας τις δηλώσεις τους αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχουν κανένα περιθώριο αντίδρασης. Γνωρίζουν πως αν πιέσουν το Ισραήλ με τη διακοπή παροχής εξοπλισμών, μπορεί να κάνουν τεράστια ζημιά στην υποψηφιότητα της Χάρις. Προσπαθούν με μισόλογα και ευχολόγια να νουθετήσουν έναν ηγέτη ο οποίος εμφανώς τους αγνοεί, καθώς γνωρίζει πως ό,τι και να σκέπτεται ο Μπάιντεν για αυτόν, στο τέλος της ημέρας θα κάνει ό,τι μπορεί με τις Αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις για να προστατεύσει το Ισραήλ.
Η αδυναμία των ΗΠΑ να ελέγξουν το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή θα έχει επιπτώσεις. Δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου που κάνει αυτές τις διαπιστώσεις, το βλέπουν στο Πεκίνο, στη Μόσχα, στο Κίεβο, στην Αγκυρα, παντού. Για τους επόμενους τρεις και κάτι μήνες, όλοι θα δοκιμάζουν να πιέσουν τα πράγματα και να πατήσουν κόκκινες γραμμές.
Φαντάζεται κανείς ότι και ο πρόεδρος Ερντογάν κάνει τις ίδιες διαπιστώσεις. Παίζει το παιχνίδι με τους εύπιστους Αμερικανούς, αλλά ταυτόχρονα τους απεχθάνεται και εκτιμά πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε διάφορα ταμπλό χωρίς καμία τιμωρία. Προφανώς εξοργίζεται όταν βλέπει το Ισραήλ να ξανακτίζει τον μύθο του και να επιβάλλει με τη γυμνή του ισχύ τη θέλησή του στην περιοχή. Σκέπτεται ενδεχομένως, όπως υποστηρίζουν Τούρκοι σχολιαστές, ότι αν θέλει να γίνει ο πραγματικός προστάτης των μουσουλμάνων και να κάθεται ισότιμα στο τραπέζι απέναντί τους, δεν μπορεί να το πετύχει χωρίς να διαθέτει πυρηνικά όπλα και πολύ μεγαλύτερη στρατηγική ισχύ.
Οσο για την Ευρώπη, μοιάζει τόσο, μα τόσο περιθωριοποιημένη μέσα σε αυτό το βάρβαρο χάος. Οι δηλώσεις των αξιωματούχων της μοιάζουν με δηλώσεις προέδρου αναγνωστικής λέσχης που προσπαθεί να σταματήσει καβγά με πιστόλια σε βαριά παραβατική χαρτοπαικτική λέσχη. Χωρίς στιβαρές ηγεσίες στις μεγάλες χώρες, χωρίς κοινή άμυνα και πυξίδα η Ευρώπη παραπαίει, αγνοώντας το «καμπανάκι Ντράγκι» αλλά και τη σκληρή πραγματικότητα. Κάποτε έμοιαζε με πολιτισμική και κοινωνική όαση στο επίκεντρο της Δύσης, όσο περνάει ο καιρός μοιάζει με πόλη που μελετάει το πώς θα ορθώσει ξύλινα τείχη στην εποχή των βαρβάρων.
