Φθηνός ισχυρισμός, αδιέξοδος, τον οποίο πήρε πίσω την επομένη ημέρα, αφού δέχτηκε -παράλληλα με την απέλασή του- να επιστρέψει στην Ελλάδα και να τεθεί στη διάθεση της Δικαιοσύνης. Αυτής, η οποία δήλωνε ότι τον διώκει με πολιτικά κίνητρα και αντικαραμανληκές σκοπιμότητες. Κι όμως ο Α. Φιλιππίδης δεν εψεύδετο.
Όσο και αν αυτό ενόχλησε σήμερα τον Κ. Καραμανλή, ο Φιλιππίδης υπήρξε μέχρι πρόσφατα στενός και πιστός φίλος του, τον οποίο -παρά τις αντιρρήσεις του Μ. Έβερτ και άλλων- τοποθέτησε επικεφαλής του Τ.Τ. Με ανεξέλεγκτες εξουσίες, μέχρι να χρηματοδοτεί όχι ένα και δύο αλλά περισσότερους επικριτές και πολέμιους της διακυβέρνησης του Κ. Καραμανλή έως τον Οκτώβριο του 2009.
Έτσι, είναι οι φίλοι. Επιβεβαιώνουμε, μέσω αυτών, την προσωπική μας παντοδυναμία όταν είμαστε Πρωθυπουργοί ή βαδίζουμε προς τα εκεί, αλλά και κείνοι παίζουν συχνά τα δικά τους παιχνίδια. Από παραγοντισμούς και φαυλότητες, έως δωροδοκίες και μίζες. Η περίπτωση των Πρωθυπουργικών φίλων-συνεργατών του Κ. Σημίτη, με πρώτου τους δωρολήπτες Τάσο Μαντέλη και Θεόδωρο Τσουκάτο, το επιβεβαιώνει.
Εκλεκτοί φίλοι και αυλικοί ήταν οι περισσότεροι νέοι υπουργοί της διακυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, ενώ στο ευρύτερο οικοσύστημα Μαξίμου ανήκουν αρκετοί της διακυβέρνησης Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκη, Κώστα Καραμανλή. Φαινόμενα ταύτισης των φίλων με την κρατική εξουσία, που δεν έχει μόνη συνέπεια την φαυλότητα και την συναλλαγή αλλά τον παραγοντισμό και την αναξιοκρατία.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον ο Αντώνη Σαμαράς φαίνεται να διαθέτει ένα κύκλο παλαιών-πιστών φίλων, που είναι ταυτόχρονα και παλαιοί -πιστοί συνεργάτες. Κύκλο κλειστό, ερμητικό για πολλούς αλλά χωρίς σκιές και αμαρτίες, ύποπτες διαπλοκές. Ο μόνος που είχε επιβάλλει ένα καθεστώς απόστασης - χωρίς ισότιμες φιλίες στο υπηρεσιακό περιβάλλον του - ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το 1974.
Οι στενοί του φίλοι, πρώην υπουργοί, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ήταν μακριά από τον κύκλο της εξουσίας του, ποτέ κοντά του με δουλειές και θέσεις. Φαινόμενο διπλά δυσάρεστο, γιατί ο κάθε πρωθυπουργός ή αρχηγός, δείχνει να κάνει κακές επιλογές τελικά και στους δύο τομείς, της φιλίας και η εξουσίας. Όταν ταυτίζονται, όπως λ.χ. στην περίπτωση Κ. Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου παράγουν φαύλα φαινόμενα, αναξιοκρατικά, τελικά προβληματικές φιλίες που συνήθως εκθέτουν και τους δύο. Η φιλία θέλει ανιδιοτέλεια και ισότητα, κάτι που δεν μπορεί να εγγυηθεί η εξουσία, ή πάντα δολερή.
