Aντιγράφω από την άδολη καθαρεύουσα της έκδοσης της Βενετίας του 1877: «Ο Μύθος δηλοί, ότι όταν έχη καιρό ο καθείς να κοπιάζη, άς κερδίζη, διότι έρχεται καιρός, οπού δεν ημπορεί να δουλεύση και τότε θέλει μετανοεί». Εδώ βρίσκεται ο λάθος μύθος, το λάθος του μύθου για τον κ. Στουρνάρα αλλά και τον μεγάλο μυθοποιό, πατέρα της παραβολής και της αλληγορίας.
Δεν θα αναφερθώ στον Αριστοτέλη και την άποψη του περί της εργασίας, της οποίας θιασώτης για το μέλλον της παραγωγής με βάση την τεχνολογία είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως τον έχω ακούσει ό ίδιος. Ούτε βεβαίως στο μνημείο που έστησαν οι αρχαίοι Αθηναίοι για τον δούλο από τη Θράκη Αίσωπο και το σύνολο του έργου του, οι οποίοι είχαν τελείως διαφορετική αντίληψη για την εργασία, την υπεραξία και τη συλλογή πλούτου. Θα αναφερθώ στο θεμελιώδες «διδακτικό» σφάλμα να θεωρείται ο τζίτζικας, ένας ανέμελος μόνο, ενώ παραμένει εργατικός και ακούραστος ως συνθέτης και τραγουδιστής, ως αρχέτυπο του καλλιτέχνη γενικά.
Όμως μια οργανωμένη κοινωνία μυρμήγκων της οικονομίας οφείλει να φροντίζει τόσο τους γέροντες και τους ανήμπορους όσο και ανθρώπους της Τέχνης και του πολιτισμού. Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση αυτό. Έπειτα αξιότιμε κύριε Στουρνάρα ο μύθος αυτός κλείνει με ένα σκληρό και απάνθρωπο τέλος.
Απορώ πώς διδάσκεται στα παιδιά. Ο ανέμελος δήθεν τζίτζικας μέσα στο χιονιά ζητάει λίγη τροφή από τους χορτάτους μύρμηγκες με τα γεμάτα κελάρια, οι οποίοι τον ειρωνεύονται, τον χλευάζουν ως απερίσκεπτο και τον διώχνουν να πεθάνει μέσα στην παγωνιά.
Μύθος πράγματι νοοτροπίας ενός δούλου και αποδοχής από ένα στυγνό κεφαλαιοκράτη η έστω υποκριτή αρχαίο Αθηναίο. Τελικά δεν είναι καλός στα παραμύθια ο κ. Στουρνάρας.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.
