Οι τελευταίες δεν είναι ποτέ εκτελέσεις, γιατί η εκτέλεση έχει μια νόμιμη βάση, απόφαση, διαδικασία. Μπορεί λ.χ. σ´ ένα εμφύλιο πόλεμο να ομιλούν οι δύο πλευρές για εκτελέσεις αντιπάλων στο όνομα της δικής του μοναδικής «νόμιμης εξουσίας», όμως συνήθως πρόκειται για δολοφονίες, για απλά εγκλήματα.
Δεν μπορεί λοιπόν να εξομοιωθεί ο όρος τρομοκρατία (όπως ο όρος βία) με την δήθεν, εξισωμένη τρομοκρατία της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλιστης εργασίας, της κομματικής καπηλείας και δημαγωγίας. Βεβαίως, όσοι ισοπεδώνουν την έννοια της τρομοκρατίας (και της βίας) το κάνουν είτε από φανατισμό και ιστορική- ιδεολογική ανωριμότητα, είτε από θλιβερή απομίμηση της «Τρομοκρατίας» του Ροβεσπιέρου, που ονομάστηκε έτσι όχι γιατί ήταν νόμιμη η επαναστατική, αλλά ακριβώς για να διαχωρισθεί από τη φάση της επαναστατικής νομιμότητας, να σηματοδοτηθεί ως παράλογη βία χωρίς αρχές. Ένα είδος νοοτροπίας του αίματος.
Τέτοιες αφελείς απόψεις διατηρούσαν στην Ελλάδα, ότι οι θλιβεροί δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη ήταν «ένοπλοι σύντροφοι» και παραστρατημένοι κοινωνικοί επαναστάτες, οι οποίοι σιώπησαν μετά τα θλιβερά αποκαλυπτήρια της εγχώριας μικρομεσαίας σε όλα τρομοκρατίας. Χωρίς πλέον εξωραϊσμούς και επιφυλάξεις- αστερίσκους.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.
