Η οικογένεια είχε αναχωρήσει το μεσημέρι της Κυριακής για την Πτολεμαΐδα, τόπο καταγωγής της 33χρονης Λίας, και το Αντίγονο, ιδιαίτερη πατρίδα του Υπάτιου.
Η σκηνή του 41χρονου να πιάνει το κεφάλι του σε απόγνωση στο 83ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα:
«Το παιδί; Η Αποστολία; Πώς έγινε;» μονολογούσε για αρκετά λεπτά, αδυνατώντας να πιστέψει την ανείπωτη τραγωδία που χτύπησε το σπιτικό του.
Με εγκαύματα στο κεφάλι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Θήβας, όπου πήρε εξιτήριο, αλλά ακόμη δεν έχει συνέλθει από το σοκ.
«Δεν χωρά ανθρώπινος νους αυτό που συνέβη. Δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουμε. Απίστευτο», ψελλίζει στο «Εθνος» ο ξάδερφος και συνονόματός του, Υπάτιος Πατμάνογλου, ζητώντας ευγενικά και χαμηλόφωνα να λήξει η συνομιλία μας.
Η Λία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πτολεμαΐδα, όπου και αποφοίτησε από το ΕΠΑΛ της πόλης. Μέχρι πριν να μετακομίσουν στην Αθήνα εργαζόταν σε κατάστημα που διοργανώνει γάμους, βαφτίσεις και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά πριν από τρία χρόνια γεμάτη χαρά ακολούθησε τον σύζυγό της στην Αθήνα.
Την ευτυχία τους ολοκλήρωσε η γέννηση του γιου τους Παύλου, αλλά το ζευγάρι δεν ξέχασε τον τόπο καταγωγής του και όταν έβρισκε ευκαιρία ανέβαινε στη δυτική Μακεδονία.
«Εφυγε από το χωριό για να γλιτώσει από τα χωράφια. Βρήκε τη δουλειά αυτή στην ΕΥΔΑΠ ως μόνιμος και ήταν ευτυχισμένος. Αλίμονο, πώς να συνέλθει από την τραγωδία που το βρήκε το παλικάρι; Μια ζωή θα φέρνει στον νου του τις εικόνες αυτές», μας λέει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης, πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Αντίγονου Φλώρινας και μακρινός συγγενής της οικογένειας.
Η Πτολεμαΐδα και το Αντίγονο «πάγωσαν» στην είδηση του φοβερού τροχαίου δυστυχήματος και αδυνατούν να συνέλθουν από όταν έμαθαν ότι η 33χρονη μητέρα και το 3χρονο αγγελούδι ήταν από την περιοχή τους.
«Είμαστε συγκλονισμένοι, είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη στην οικογένεια του αδελφού μου, δεν το χωρά ανθρώπινος νους», δήλωσε ο αδερφός του Υπάτιου Πατμάνογλου, Νίκος, που έσπευσε στο σημείο του δυστυχήματος και παρέστη στην οδυνηρή διαδικασία της αναγνώρισης των θυμάτων, ενώ βρίσκεται συνεχώς δίπλα του και προσπαθεί να τον βοηθήσει να συνέλθει.
