Μέχρι τότε η επιθετική συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης και η θρασεία αξίωση της Άγκυρας να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος Κύπρου και Ελλάδας, κάνει οδυνηρό αυτό το υποχρεωτικό modus vevendi μ´ ένα γείτονα ανερμάτιστο και αδίδακτο στις μεθόδους του, όπως φάνηκε το 1955-63 με τους διωγμούς των Ρωμιών, το 1967 με τη " συμφωνία υποχώρησης" του Έβρου, το 1996 με τον συμβιβασμό στα Ίμια και τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, με σφραγίδα βέβαια την εισβολή του 1974 στην Κύπρο και την παράνομη Κατοχή μέχρι σήμερα.
Μπροστά στις νέες, δύσκολες συνθήκες, θα πρέπει να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Αυτού που συνδέεται με αυταπάτες μας απέναντι στην Τουρκία όσο με παραλείψεις και αδυναμίες της εθνικής μας στρατηγικής. Με αναγκαίες διορθώσεις από το εσωτερικό μέτωπο, έως την ρύθμιση των θεμάτων της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ σε Αιγαίο, Ιόνιο, Κρητικό Πέλαγος. Έχουμε καθυστερήσει σ´ όλα τα εθνικά θέματα, και η Τουρκία έσπευσε να εκμεταλλευθεί τα κενά αυτά, με θρασύτητα μεν αλλά και αποφασιστικότητα.
Μόνο μ´ αυτή τη διπλή αλλαγή θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις νέες συνθήκες της Τουρκικής προκλητικότητας, καθώς δεν αποκλείεται - το αντίθετο συμβαίνει- να οδηγηθούμε σε σύγκρουση με την Τουρκία, σε κάποιο " θερμό επεισόδιο" γύρω από το Καστελόριζο, τις ακτές της Ανατολικής Κρήτης ή σε κάποια αερομαχία. Κινδυνολογία; Καθόλου. Παλαιό όσο και ο δυτικός πολιτισμός το διδακτικό ρητό: Si vis pasem, para bellum (εάν επιθυμείς την ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο), που στο βάθος σημαίνει τον ρεαλισμό ότι η δική μας εθνική ενότητα, μαχητικότητα και διεθνείς συμμαχίες είτε αποτρέπουν τον πόλεμο είτε τον μετατρέπουν σε νικηφόρο.
Μόνο έτσι τα νερά του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου θα γαληνέψουν υπερήφανα για την Ελλάδα την Κύπρο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τους άλλους συμμάχους μας.
Με σημαία την άμυνα της πατρίδας αλλά με επιθετική πολιτική αντίδρασης της Ελλάδας. Με κλάδο ελαίας αλλά και ξίφος αν χρειαστεί. Με ενθαρρυντικό φαινόμενο το γενικό αίσθημα συσπείρωσης και ενότητας στη χώρα, τη συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα και το δίδαγμα ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα είναι η τελευταία οριακή πλειοψηφία στη Βουλή για ένα μείζον, εθνικό μας θέμα.
Γνωστές από τον περασμένο Ιούνιο οι δόλιες προθέσεις της Τουρκίας (τουλάχιστον κατά της περιοχής του Καστελόριζου, οι γεωτρήσεις και οι απειλές, τα δικαιώματα των νησιών, οι αμφισβητήσεις της Συνθήκης της Λωζάνης, οι διαρκείς απειλές κατά της Κύπρου, προβάλουν δυναμικά με την υπογραφή και " αξιοποίηση" του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης, που δεν επιτρέπει καμμιά αυταπάτη για τις προθέσεις του Τ. Ερντογάν και του καθεστώτος του.
Δεν θα βρει εύκολα συμμάχους υποστήριξης, ή και απόλυτης ανοχής, όπως ήδη διαφαίνεται, στον χώρο της Ευρώπης ούτε σε μεγάλα θεσμικά όργανα από εκείνα των ΗΠΑ έως το ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αλλά και εμείς δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε μάχιμες υποστηρίξεις από όλους αυτούς τους παράγοντες, πέραν των δηλώσεων υπέρ, μιας και (σημαντικής όμως) διεθνούς καταδίκης και απομόνωσης της Τουρκίας.
Γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι ο Τ. Ερντογάν, καθόλου απρόβλεπτος, οδηγεί την Τουρκία στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα αιώνα και πλέον μετά από τότε, την εποχή που ήταν και διελύθη ως "Μέγας Ασθενής" της Ανατολής.
Μια περιοχή κάτω και πέρα από τη Μεσόγειο στην οποία οι αυταρχικοί ηγέτες, που μιμείται και συνεχίζει ο Τ. Ερντογάν, δεν είχαν καλή Τύχη ούτε οι ίδιοι, ούτε οι λαοί και η χώρα τους, Σαντάμ Χουσεϊν και Ιράκ, Μουαμάρ Καντάφι και Λιβύη, οι προκάτοχοι του επικίνδυνου νέο-Σουλτάνου της Άγκυρας που μας απειλεί.
