Συζητήθηκε και συζητείται πάντως στους ορόφους της Κουμουνδούρου, οιστρηλατεί κάποιους ολίγους φανατικούς χωρίς να πείθουν, αρχίζει να εμπλουτίζει τα φτωχά οράματα του ιδίου του Α. Τσίπρα, θολά και αβέβαια ακόμα για το " πως και κάποτε θα πάρουμε την Πόλη". Όλα σε ήχο πλάγιο.
Ωστόσο, μπορεί ο Αλ. Τσίπρας, που καταψηφίσθηκε ως Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει μελλοντικές εκλογές; Να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα εξουσίας; Η ιστορική και η φιλοσοφική απάντηση είναι θετικές. Όπως συνέβη με τις παλιννοστήσεις και μάλιστα ως σωτήρων του Ελευθέριου Βενιζέλου το 1928, και του Κων. Καραμανλή το 1974 και ως λαϊκή προτίμησης-καταψήφισης της ετοιμόρροπης Κυβέρνησης Μητσοτάκη, το 1993 με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο εύκολος αντίλογος ήδη ακούστηκε. Η σύγκριση είναι ανίερη και προκλητική. Η επιφανειακή δευτερολογία αναφέρει ότι ο τέως Πρωθυπουργός είναι μόλις 46 χρονών, ενώ ο Βενιζέλος ήταν στα 64 χρόνια του, ο Καραμανλής στα 67 και ο Α. Παπανδρέου στα 75. Έχει μιας γενιάς περιθώριο μπροστά του. Ο αντίλογος είναι ότι πρόκειται για επικεφαλής κόμματος όταν στην Ελλάδα, με την παλαιότερη θητεία σήμερα, 13 χρόνια από την εκλογή του ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 70,41% έναντι 28,67% του Φώτη Κουβέλη.
Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι από τυπικής, ιστορικής πλευράς προτεραιότητα για νέα Πρωθυπουργία έχουν (ή θα μπορούσαν να έχουν) οι πρώην Πρωθυπουργοί Κ. Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς. Δύσκολο, θολό αυτό το μέλλον.
Συγγενείς αλλά άλλης κατηγορίας ιστορικής, οι περιπτώσεις των Κων Μητσοτάκη, Κώστα Σημίτη και Αντώνη Σαμαρά, που έζησαν μια πολιτική έρημο πριν αναδειχθούν για πρώτη φορά Πρωθυπουργοί, όπως και οι Αλ. Βενιζέλος και Κ. Καραμανλής έως τη δεύτερη Πρωθυπουργία τους.
(οι περιπτώσεις δεύτερης και κακότυχης Πρωθυπουργίας για τους Π. Κανελλόπουλο, Νικ. Πλαστήρα, Στεφ. Βενιζέλο και Γ. Παπανδρέου τις εξαιρούμε ως πολύ ειδικές περιπτώσεις).
Η διαφορά πολλών πρώην Πρωθυπουργών από τον Μεσοπόλεμο κι όλας είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός, που ναι μεν δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον καθοδήγησε με επιτυχία ( έστω λαϊκίστικη και λόγω Μνημονίων) στον δεκαπλασιασμό των εκλογικών ποσοστών του 36,34% τον Ιανουάριο του 2015 και στις 149 έδρες για να σχηματισθεί Κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ και τον Παν. Καμμένο. Δεύτερος σταθερός επιτυχίας ηγεμονικής στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ το 35,46% τον Σεπτέμβριο του 2015 και οι 145 έδρες.
Οι φιλοσοφούντες της Κουμουνδούρου παρηγορούνται με τα στερεότυπα ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και τις ήττες, ότι ο κόσμος ξεχνάει και μεταστρέφεται, έτοιμος να ακολουθήσει νέες ελπίδες και να νοσταλγήσει παλιές καλές ημέρες. Αυτές που στο επίπεδο των εισοδημάτων της οικονομίας και της ανάπτυξης είχαν εξασφαλίσει οι Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου στην πρώτη Πρωθυπουργία τους, ως τα μεγάλα αφεντικά του κόμματος και της παράταξης τους.
Με την Αριστερά ιστορικά να έχει μεγαλύτερη έφεση πατροκτονιών από το Κέντρο και τη Δεξιά. Και με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα ένας φθαρμένος χαρισματικός ηγέτης, που βλέπει το 31,5% των εκλογών του 2019 να κυμαίνεται στο 20-22%. Με ιδιαίτερα πεσμένη την αρχηγική του αξιοπιστία.
Πράγματι, όσοι επιστρέφουν πάλι στην Πρωθυπουργία δεν τους ζητούσαν μόνο οι καιροί αλλά είχαν αλλάξει σημαντικά και οι ίδιοι. Με αυξημένο κύρος και νέες ιδέες. Επανήλθαν ώριμοι, αλλαγμένοι σε πολλά και όχι ως αμετανόητοι πολιτικοί και , όπως εξακολουθεί να εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιο, με τα σημερινά δεδομένα και εκείνα κοντά 20 μηνών, από τις εκλογές του Ιουλίου 2019, ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα γνωρίσουν βέβαιη ήττα.
Η οποία όχι στην παλιννόστηση δεν θα μπορέσει να οδηγήσει κάποτε, αλλά μάλλον στην αμφισβήτηση και στην αλλαγή ηγεσίας. Η ιστορία εδώ μπορεί να μοιάζει με το παιχνίδι της τυφλόμυγας.
