Οι πρώτες κρούσεις, από τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, κατέδειξαν την πολιτική δυσκολία ή και απροθυμία να αλλάξει η αμερικανική βιομηχανική πολιτική, καθώς αυτή ήταν κεντρική προεκλογική υπόσχεση του προέδρου Τζο Μπάιντεν. Ακολούθησαν επιτροπές, συζητήσεις, ακόμη και η κινητοποίηση του σκουριασμένου γαλλογερμανικού άξονα και πλέον φαίνεται ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι πρόθυμη να ανταποκριθεί σε κάποιους από τους προβληματισμούς των Ευρωπαίων. Ωστόσο, αυτό δύσκολα θα γίνει με αλλαγή στη νομοθεσία που πέρασε το Κογκρέσο – πιο πιθανό είναι να ακολουθήσουν προεδρικά διατάγματα με ειδικές προβλέψεις για την ευρωπαϊκή βιομηχανία.
Ερωτηθείς στο Νταβός, ο Eλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυψε ότι η αμερικανική νομοθεσία προκαλεί πονοκεφάλους. Ο ίδιος εκτίμησε πάντως ότι υπάρχουν τρόποι να αποφευχθεί ο νόμος όσον αφορά τον τρόπο εφαρμογής του, αλλά, όπως το έθεσε χαρακτηριστικά, «κάποια στιγμή η Ευρώπη έχει την ευθύνη να προστατεύσει τη δική της βιομηχανική βάση».
Ποια όμως είναι η κατάλληλη απάντηση για την ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία ήδη υποφέρει από τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και το κόστος της πλέον φιλόδοξης μετάβασης στην πράσινη ενέργεια; Η πρώτη αντίδραση της Ε.Ε. είναι να επιτρέψει αντίστοιχες κρατικές επιδοτήσεις. Oπως όμως επισημαίνει το ΕΛΙΑΜΕΠ σε έκθεση πολιτικής για μiα Πράσινη Βιομηχανική Πολιτική στην Ε.Ε., αυτές θα ευνοήσουν μόνο τις μεγαλύτερες χώρες και προτείνει να συνοδευτούν από ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Αλληλεγγύης που θα εστιάσει στην καθετοποίηση της παραγωγής, σε διασυνοριακές αλυσίδες αξίας, στην επιστροφή τμημάτων της εφοδιαστικής αλυσίδας και μέρους της παραγωγής στην Ευρώπη και δη στις φτωχότερες ευρωπαϊκές περιφέρειες και, κυρίως, θα περιλαμβάνει νέα κεφάλαια.
Αν όντως μπαίνουμε σε μια εποχή προστατευτισμού, τέτοιου είδους στοχευμένη στήριξη είναι κρίσιμη για χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η πρόκληση της αποβιομηχανοποίησης είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς το κόστος παραγωγής έχει ανέλθει λόγω και της εφαρμογής των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας (σε αντίθεση με ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Τουρκία, που δεν τις εφαρμόζουν).
Πόσο μάλλον που το είδος της βιομηχανίας της είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρο, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται σημαντικά από την αύξηση στο κόστος του ηλεκτρισμού, σε συνδυασμό με το κόστος των εκπομπών ρύπων, των οποίων η μείωση έχει τις δικές της τεχνολογικές προκλήσεις.
