Στις βιογραφίες δύο είναι τα πρόσωπα, δεν είναι ένα. Το βιογραφούμενο πρόσωπο και αυτός που βιογραφεί. Η ψυχή αυτού που βιογραφεί, στοιχειώνει το πρόσωπο και το καταγράφει μέσα από τον δικό του ψυχισμό. Διαβάζοντας το βιβλίο του Μιχάλη Δημητρίου ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΡΙΑ... ΕΙΜΑΙ Η ΚΑΛΛΑΣ είδα με χαρά και θαυμασμό ότι το βιβλίο είναι ελκυστικό και αγαθό γιατί η ψυχή του Μιχάλη Δημητρίου είναι αγαθή. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες. Είναι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες που αναβαθμίζουν την ψυχή. Ο ψυχικός πολιτισμός είναι το ζητούμενο. Στην Ελλάδα, στους αιώνες ακόμα κι όταν το Έθνος κοιμόταν, ο ψυχισμός των λαϊκών ανθρώπων κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό και γι' αυτό η γενιά του '30 κατέφυγε στον λαϊκό πολιτισμό, ευγενικό, ανώτερο δημιούργημα αιώνων κατανοώντας ότι θα χαθούμε αν δεν κατανοήσουμε από πού ερχόμαστε και ποιοί είμαστε. Θα εξαφανιστούμε....
Και τι είναι ο ακατάλυτος λαϊκός πολιτισμός; Το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων που ενεργοποιούσαν το θετικό στοιχείο της ζωής και το έστελναν στον άνεμο... Που αγαπούσαν τον διπλανό τους, που άναβαν κεράκια στα ξωκλήσια και μετά λέγανε χαμηλόφωνα ιστορίες στα παιδιά τους ή μοιραζόντουσαν το λιγοστό φαγητό τους με τους ανήμπορους γνωστούς ή αγνώστους. Έτσι η ψυχή του Έλληνα δεν μαράζωσε. Το μυστικό, λοιπόν, ήταν και είναι η δοτικότητα. Και όλες οι αρατές γύρω από αυτή- η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η φιλία, ο έρωτας, ο πατριωτισμός.
Στην Ελλάδα μας δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με μεγάλη καλλιέργεια ψυχής που προσφέρουν σιωπηλά και με διακριτικότητα στους αδύνατους ή στους μη κατέχοντες. Ένας από αυτούς είναι ο Μιχάλης Δημητρίου. Και δεν το λέω γιατί είμαι και προσωπικά ευεργετημένος, αλλά γιατί δεν το λέει. Όπως απόλυτα ευεργετημένη ήταν η απελθούσα γυναίκα μου Ελένη που έφυγε πριν από ενάμιση χρόνο, και που η ζωή της άλλαξε ριζικά προς το καλό από τον Μιχάλη Δημητρίου. Και τύχη παράξενη, έφυγε η Ελένη μας την ημέρα των γενεθλίων του και νομίζω ότι την έκλαψε πιο πολύ κι από εμένα.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι από αυτούς τους Έλληνες που όταν γίνουμε περισσότεροι, η Ελλάδα θα αλλάξει χαρακτήρα. Θα βρούμε τις αρετές που έχουμε κληρονομήσει από το παλίμψηστο του Ελληνικού πολιτισμού, που θέλουν οι ασεβείς (ματαίως) να μας πείσουν ότι είμαστε ένας μικρός ασήμαντος λαός εκεί σε ένα ακρωτήρι της Μεσογείου, εμείς που έχουμε το τεράστιο και μοναδικό προνόμιο στον κόσμο να έχουμε τριπλό πολιτισμό. Κανένας λαός στον κόσμο δεν έχει τριπλό πολιτισμό. Μινωικό, Αρχαίο κλασικό, Βυζάντιο. Και οι τρεις πολιτισμοί εμπεριέχουν ένα στοιχείο που έχουν ως βάση την έννοια του μέτρου και την κατανόηση του άλλου. Μέτρο για τον Έλληνα σημαίνει αυτό που μπορεί να κατανοήσεις όταν στέκεις μπροστά στον Παρθενώνα. Πώς δηλαδή η ανθρώπινη οντότητα που κοιτάζει τον Παρθενώνα λόγω της μεγαλοφυούς κλήσης των κιόνων, στέλνει το βλέμμα ψηλά προς τον Ακίνητο Κινητή του Σύμπαντος τον Θεό. Και εξ' αυτού ενεργοποιεί τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο. Αυτό είναι το ελληνικό μέτρο. Ότι ο άνθρωπος είναι μέρος της Θείας Αρμονίας άρα με ροπή προς το αρμονικό, το θετικό στοιχείο της ζωής που οδηγεί στον Ανώτερο εαυτό μας. Και πότε γίνεται αυτό; Όταν το Εγώ μετακινείται στο Εμείς και πράττει το καλό για τους άλλους!
Ο Μινωικός πολιτισμός που μας είναι δυστυχώς εντελώς άγνωστος, είχε δέκα περίπου νόμους... Ένας από αυτούς έλεγε «να είσαι εύμορφος». Μεταφράζεται «να είσαι αρμονικός». Να είσαι αρμονικός σε σχέση με την Κεντρική Πηγή. Δηλαδή να εντάσσεις την ύπαρξή σου στην Συμπαντική Αρμονία, ώστε η δράση σου να έχει θετικό πρόσημο, άρα καλοσύνη, δοτικότητα, ενσυναίσθηση, απομάκρυνση από τον κατώτερο εαυτό μας. Γι' αυτό στις μινωικές τοιχογραφίες δεν υπάρχουν όπλα, γιατί οι Μινωίτες με τα καράβια τους με οδηγό τις παραπάνω αξίες ήταν σε αγαστή σχέση με τους υπόλοιπους λαούς της Μεσογείου δημιουργώντας για δυο χιλιάδες χρόνια, έναν τεράστιο πολιτισμό.
Στη διαδρομή μου έχω γνωρίσει Έλληνες που έχουν συναίσθηση της κυτταρικής μνήμης έχοντας ροπή προς το καλό, όπως ο Μιχάλης Δημητρίου. Δε σκεφτόταν τον εαυτό του, σκεφτόταν τους άλλους ανιδιοτελώς και με καλοσύνη. Αυτή η καλοσύνη η καλοψυχιά είναι η μεγάλη δύναμη του βιβλίου του για την Κάλλας- να κοιτάζει την περιπέτειά της, την ψυχή της, τον χρωματισμό της ψυχής της, με σεβασμό και Αγάπη.
Γι' αυτό και το βιβλίο αυτό καταγράφει στην ουσία τη "μέσα" Κάλλας. Την υπερήφανη και πάσχουσα ψυχή της Μαρίας Κάλλας που ωριμάζοντας βρήκε τη φωτεινή ρίζα της και «πέταξε την υπηκοότητα την αμερικανική, πέταξε την ιταλική και ήθελε να χαρακτηριστεί στο τέλος της ζωής της ξανά Ελληνίδα».
Και αφού μιλάμε για καλοσύνη και δοτικότητα του υπέροχου Ελληνικού λαού. Έχω γνωρίσει καλούς Έλληνες που έκαναν το καλό και δεν το έλεγαν. Τον Βαγγέλη τον Παπαθανασίου. Μέγας φιλάνθρωπος και το έκρυβε ακόμα και από τους στενούς του φίλους. Φιλάνθρωποι ήταν επίσης ο Στάθης Ψάλτης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο ξινός του Ελληνικού Κινηματογράφου, αλλά και ο Μάνος Χατζηδάκις που συντηρούσε εκτός των άλλων και την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ο Χατζηδάκις, μάλιστα, έλεγε «Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνει στον ουρανό και επιστρέφει πίσω με τόκο, πάντα».
Υπήρχε, δε ζει πια, ο Μιλτιάδης Καράτζης, ο οποίος ήταν από οικογένεια βοσκών. Έγινε μεγάλος βιομήχανος στην Κρήτη και έχτισε τα εργοστάσιά του στο χωριό του για να δώσει δουλειά στους συνανθρώπους του. Ήταν δε μέγας φιλάνθρωπος. Βρέθηκα μια μέρα στο γραφείο του ήταν και ο εγγονός του, τότε δώδεκα χρονών και του είπε το εξής: «Να δίνεις από αυτά που έχεις. Αλλά να δίνεις και από αυτά που δεν έχεις. Και αν αυτά που δεν έχεις, έχουν εντελώς τελειώσει, να λες καλημέρα στο γείτονα σου». Είχα τη τύχη στη ζωή μου να γνωρίσω καλούς Έλληνες, δοτικούς ανθρώπους της προσφοράς όπως ο απόλυτα δοτικός Ευάγγελος Στασινόπουλος με τον στενό συνεργάτη του, δοτικό επίσης, και θεραπευτή των τεχνών Μάνο Δημητρακόπουλο, όπως ο απών Θεόδωρος Βασιλάκης της Aegean, αλλά και ο Γιάννης Λεμπιδάκης, η Νίκη Σταύρου, κληρονόμος του Καζαντζάκη. Ο Καζαντζάκης, επίσης, που έζησε τα περισσότερα χρόνια σε μεγάλη φτώχεια, όμως στους επισκέπτες του πάντα έδινε κάτι και όταν δεν είχε τίποτα να δώσει, είχε αποξηράνει λουλούδια και τα προσέφερε στους επισκέπτες για να δώσει έστω κάτι...
Αν, κατά τη γνώμη μου, συμπεριλάβουμε και τους καθημερινούς ανώνυμους συμπολίτες μας που προσφέρουν το μικρό οβολό τους από το υστέρημά τους, αλλά και την αγάπη τους όπου χρειαστεί, αλλά και την σταθερή Πίστη σε ό,τι κληρονομήσαμε, τότε έχουμε το υπόγειο στρώμα που διαχρονικά κρατάει ζωντανό τον ανώτερο ψυχικό πολιτισμό των Ελλήνων.
Αυτός είναι ο ανώτερος ψυχικός πολιτισμός που συνεχίζει να δρα και αν αποκτήσουμε όλοι μας συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό για τον Ελληνισμό, τότε δε θα κινδυνεύουμε στο μέλλον και η "μέσα Ανώτερη πατρίδα" μας θα στερεωθεί και τότε, μόνο τότε θα μπορούμε να εγκαταλείψουμε τους ψυχοφθόρους διχασμούς θα είμαστε έτοιμοι όταν θα χρειαστεί να κάνουμε την μεγάλη ανώτερη πράξη ψυχικά, αν κινδυνεύσει η Ελλάδα, να είμαστε στην πρώτη γραμμή γιατί η ψυχή όλων μας είναι η μέσα ανώτερη Ελλάδα.
Προς αυτό τον προσανατολισμό συμβάλει και ο ψυχικός πολιτισμός του αγαπητότατου Μιχάλη Δημητρίου.
