Τα δημοσιεύματα είναι γεμάτα από πληροφορίες, ότι προσφέρθηκαν σε πολλούς βουλευτές της συγκυβέρνησης αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ θέσεις υποψηφίων και αρνήθηκαν. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει, δηλαδή φαινόμενα απροθυμίας και στα λεγόμενα μικρά κόμματα. Όμως, όπου και όποτε θέλουν οι βουλευτές όλων των κομμάτων -από τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝ.ΕΛ έως το ΚΚΕ και το νέο δικομματισμό - τοποθετούνται ως νέοι υποψήφιοι προθύμως από τις ηγεσίες. Κατά προτεραιότητα θα έλεγε κανείς μια τους μεγάλους Δήμους και τις μεγάλες περιφέρειες.
Με συνέπεια δυο άρρωστα πολιτικά φαινόμενα και μια αυταπάτη. Γιατί άραγε; Πρώτο άρρωστο φαινόμενο, το κρυφτούλι ότι δεν δίδεται επισήμως χρίσμα στους βουλευτές υποψήφιους με τις ευλογίες της ηγεσίας. Γι αυτό και εύκολα, χωρίς κόστος δηλώνουν αυτόνομη υποψηφιότητα θαρρετοί βουλευτές όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης. Πως να διαγράψεις ως αντάρτης ένα τέτοιο υποψήφιο δήμαρχο, όταν υποτίθεται ότι δεν υπάρχει επίσημος υποψήφιος; Οι εκκλήσεις τύπου Πάνου Παναγιωτόπουλου και Άδωνι Γεωργιάδη στον Κακλαμάνη να παραιτηθεί από υποψήφιος, είναι κωμωδία της όλης κωμωδίας.
Επιπλέον η ΝΔ είναι αναγκασμένη να καταπιεί τις περιπτώσεις των ανταρτών (τύπου Απ. Τζιτζικώστα, Θαν. Γιαννόπουλου) γιατί έχει ανάγκη να προσμετρήσει τις ψήφους τους στο ίδιο σύνολο επιρροής του πρώτου γύρου. Φαίνεται από τις πρώτες δημοσκοπήσεις, ότι οι παράπλευρες απώλειες, οι αντάρτικες και δυσαρέσκειας ψήφοι νεοδημοκρατών είναι αρκετές. Δεύτερο άρρωστο φαινόμενο της βουλευτοκρατίας, ότι στο βάθος τα κόμματα, όλα τα κόμματα είναι διαποτισμένα από την αντίληψη του επαγγελματισμού στην πολιτική, από την πίστη στην ιδέα του επαγγελματία πολιτικού. Ακόμα και στους δήθεν νέους. Πεποίθηση, η όποια - παρά τις διακηρύξεις για ανανέωση, αλλαγή σελίδων, διαδοχή, νέες γενιές κλπ - διατηρεί τα παλαιά χαρακτηριστικά.
Προτιμητέος απόλυτα μαζί με τους δικούς μας βουλευτές, εννοώ της κάθε ηγεσίας και οι κομματικοί πέριξ του αρχηγού ή της ηγετικής ομάδας. Οι εκλεκτοί μπορεί να αλλάζουν αλλά όχι τα διαχρονικά κριτήρια. Τα χαρακτηριστικά αυτά, διαπερνούν όλα τα κόμματα, χαρακτηρίζουν όλα τα αρχηγικά επιτελεία. Με ακραίο τρόπο στη Χρυσή Αυγή (όπου οι βουλευτές ελέγχουν και είναι οι κατάλληλοι για τα πάντα) έως τα παραδοσιακά κόμματα και τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο κυριαρχούν ως υποψήφιοι στις τρεις λίστες του Μαΐου.
Επίλεκτοι βουλευτές και επαγγελματικά κομματικά στελέχη. Άραγε, ποιά απάντηση μπορεί να δοθεί στο ερώτημα «βουλευτές μόνο, ή υποψήφιοι»; Να παραιτηθούν όλοι και εκ των προτέρων ασφαλώς. Όλοι, όχι μόνο ο Κακλαμάνης. Δεν το βλέπω να γίνεται. Συνεχίζουν κόμματα, ηγεσίες και υποψήφιοι βουλευτές ή κομματικά στελέχη δεκαετιών να τα θέλουν όλα. Να διατηρούν ισχυρές τις αυταπάτες τους. Ότι δηλαδή, ένας πειθαρχικός βουλευτής και επίλεκτος κομματικός υποψήφιος μπορεί να πείσει ευρύτερα ότι είναι ανεξάρτητος. Με παράλληλη θερμή αγάπη για την Αυτοδιοίκηση (έστω προσωρινή) επιπλέον πολυσυλλεκτικός. Τα θέλουν όλα δικά τους, όπως πάντα.
