Δεν είναι εξαίρεση ο Τάκης που φέρθηκε τόσο αχάριστα, αλαζονικά και χωρίς αμφιβολία ανόητα, αφού με την πράξη του δικαιωματικά κέρδισε τη θέση του Εφιάλτη, του Πήλιου Γούση, του Ιούδα και τόσων άλλων ιστορικών αποβρασμάτων που δεν δίστασαν να προδώσουν αυτούς που τους ευεργέτησαν... Πάντα στην ιστορία υπήρχε ένας Τάκης...
Ένας, πάνω απ' όλα ανόητος που με στόχο να πλήξει τον ευεργέτη του, τελικώς ο ίδιος αυτοκαταστράφηκε.
Τώρα γιατί αυτοί οι «ανόητοι» βρίσκονται συχνά δίπλα στους δυνατούς; Προφανώς, γιατί το να γίνεις «Πάπας στη θέση του Πάπα» είναι ιδιαίτερα ελκυστικό, πολύ πιο ελκυστικό από το να είσαι ο διάκονος του Πάπα.
Και «αν δεν μπορείς να γίνεις Πάπας στη θέση του Πάπα» τότε τι γίνεται; Σου αρκεί να είσαι ο διάκονος του Πάπα ή έστω ο «ευνοούμενος» του Πάπα; Προφανώς όχι...
Γι' αυτό κι ο Τάκης, κι ο κάθε Τάκης, χτυπά την πόρτα του εχθρού. Γιατί προφανώς με τον εχθρό ταυτίζεται. Με τον εχθρό μιλά την ίδια γλώσσα. Με τον Πέρση, τον Τούρκο, τον Φαρισαίο, τον Ναζί.
Τα όρια της υπέρογκης φιλοδοξίας και της ανοησίας είναι ...δυσδιάκριτα.