Αντιαισθητικός ο Κοτζιάς; Υπερβολές. Απλώς λίγο, πώς να το πω, δεν βρίσκω τις λέξεις. Να λίγο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Συριζανέλ. Δεν έχει βέβαια την ευαισθησία ενός Καμμένου, όμως διαθέτει και την προπέτεια και την αυταρέσκεια και το θράσος και τη δικομανία που σε κάνουν να σκεφτείς ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να μη φορέσει ποτέ στολή λοκατζή, αλλά και το ψαθάκι τού πάει μια χαρά και το «We are the world» τραγουδάει με τους ομολόγους του.
Είναι και ποιητής. Δεν του λείπει τίποτε του αισθητή. Και τι γίνεται όταν οι δύο γίγαντες της αισθητικής συγκρούονται; Λυπάμαι που θα το πω: χαμένη βγαίνει η αισθητική.
Λυπάμαι ακόμη περισσότερο, αλλά ναι, υπάρχει μια πολιτική αισθητική, μια αισθητική του δημόσιου βίου. Και δεν αναφέρομαι στη δύσμορφη αρχιτεκτονική, στη ρυπαρότητα και στην εν γένει αμέλεια. Αισθητική είναι η εξωτερική μορφή του ήθους. Και υπάρχει και μια πολιτική αισθητική. Είναι συνυφασμένη με την εμφάνιση, τη συμπεριφορά, κυρίως δε με την εκφορά του λόγου. Το χωριό είχε τη δική του αισθητική. Οταν όμως λέμε «χωριατιά» στην πόλη εννοούμε την προσβολή της αισθητικής. Οταν ο Τσίπρας λέει ότι δεν υπάρχουν ΜΑΤ στο γραφείο του ή ότι είναι κατάκτηση να μη φοράει γραβάτα, αυτό είναι «πολιτική χωριατιά».
Οι Συριζανέλ συμπεριφέρθηκαν ως νεόπλουτοι της πολιτικής. Και κατέστρεψαν τα έπιπλα που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι, που δεν ήσαν και σπουδαία. Απευθύνονταν σε ένα κοινό που θεωρούσε την αισθητική αστική πολυτέλεια. Και άφησαν την αντιαισθητική δημοκρατία.