Ηταν πριν από 50 χρόνια και κανένας από τους τρείς κύριους δημιουργούς του ιστορικού δίσκου δεν ζει πλέον. Όπως και οι ποιητές που διάλεξε να μελοποιήσει ο μεγάλος συνθέτης.. Ηταν ένα συνηθισμένο απόγευμα του 1972, ώρα 6 ακριβώς. Η Φλέρυ Νταντωνάκη μπαίνει με απίστευτη θεατρικότητα στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι κρατώντας δύο αναμμένες λαμπάδες. Έκπληκτος αλλά και ενθουσιασμένος συνάμα την παρακολουθεί ένας 24χρονος νεαρός που εκείνη την ημέρα βίωνε το πρώτο του ραντεβού με την μουσική ιστορία! Ο νεαρός δεν ήταν άλλος από τον Δημήτρη Ψαριανό, τον σπουδαίο ερμηνευτή-τραγουδοποιό που «έφυγε» σήμερα, στα 72 του χρόνια, κλείνοντας οριστικά τον κύκλο ζωής των εμβληματικών φωνών που σημάδεψαν ανεξίτηλα με τις ερμηνείες τους τα μεγάλα έργα του Χατζιδάκι.
Η συνάντηση του συνθέτη με τους δύο ερμηνευτές εκείνο το απόγευμα έγινε με αφορμή ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής δισκογραφίας, τον εμβληματικό «Μεγάλο Ερωτικό». Ο Χατζιδάκις είχε ήδη βρει την ιδανική ερμηνεύτρια στο πρόσωπο της Νταντωνάκη την οποία είχε ανακαλύψει λίγα χρόνια νωρίτερα στην Αμερική. Χρειαζόταν όμως και μία ανδρική φωνή, κατάλληλη να σηκώσει το βάρος των απαιτητικών αυτών τραγουδιών που «χτίστηκαν» μοναδικά πάνω στους υψηλούς στίχους κορυφαίων ποιητών όπως ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Καβάφης, ο Σολωμός, η Σαπφώ, ο Σαραντάρης, ο Πρεβελάκης, ο Χορτάτζης αλλά και η Μυρτιώτισσα.
Ο σκηνοθέτης – φίλος του Δημήτρης Βερνίκος θα τού συστήσει τον Δημήτρη Ψαριανό ο οποίος εντυπωσίαζε εκείνη την εποχή τραγουδώντας στο «Κύτταρο» μπαλάντες του Μπομπ Ντύλαν, της Τζοάν Μπαέζ και άλλων δημοφιλών ξένων καλλιτεχνών. Οι εξαιρετικές ερμηνείες του σε συνδυασμό με την αέρινη, θεατρική του παρουσία πάνω στη σκηνή, με τα μακριά μαλλιά του και τα λεπτά χέρια του να κινούνται προσαρμοσμένα στη μελωδία, δημιουργούσαν μια εικόνα διαφορετική, σχεδόν άπιαστη. Με μια φωνή λυρική, ευαίσθητη, τρυφερή. Αυτή η εικόνα γοήτευσε και τον Μάνο Χατζιδάκι ο οποίος ήταν έτοιμος πλέον να δώσει σάρκα και οστά σε ένα από τα πιο εμβληματικά μουσικά έργα του.
Μετά το πρώτο ραντεβού στο σπίτι του συνθέτη θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη συναντήσεις του με τους δύο ερμηνευτές. Πολύ συχνά βρίσκονται στην Πλατεία Προσκόπων, στον «Μαγεμένο Αυλό», το αγαπημένο στέκι του Χατζιδάκι, και συζητούν με τις ώρες. Ο Μάνος θέλει να περάσει στους τραγουδιστές το ακριβές συναίσθημα που διέπει αυτά τα κομμάτια, τον τρόπο με τον οποίον πρέπει να τα προσεγγίσουν έτσι ώστε να αναδυθεί ένα μουσικό άρωμα αγάπης που δεν θα μπορεί να το ξεθυμάνει ο χρόνος. Όπως αποδείχτηκε, τα κατάφερε.
Οι τρεις τους θα μπουν στο στούντιο και θα ηχογραφήσουν κάποια από τα ωραιότερα τραγούδια όλων των εποχών: «Με την πρώτη σταγόνα βροχής», «Τα Λιανοτράγουδα», «Ποιος Είν΄ Τρελλός από Έρωτα», «Το Όνειρο», «Έρωτα εσύ», «Μέρες του 1903», «Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη»...! «Ο Μεγάλος Ερωτικός» ήταν πλέον μια μουσική πραγματικότητα που θα σφραγίσει ανεξίτηλα την εργογραφία του Χατζιδάκι αλλά και την ζωή των ερμηνευτών του, της Φλέρυς Νταντωνάκη και του Δημήτρη Ψαριανού.
Ο ίδιος ο Χατζιδάκις εξάλλου είχε ομολογήσει πως ήταν τόσο τέλεια η απόδοση από τους δύο ερμηνευτές που δεν επιχείρησε ποτέ μια νέα διαφορετική εκτέλεση του έργου. Την τελειότητα δεν την αγγίζεις...! «Ένας από τους λόγους που ηχογράφησα πρώτα τον «Μεγάλο Ερωτικό», μ΄όλο που είχα τελειώσει πιο μπροστά τη σύνθεση της «Μελισσάνθης» και της «Αμοργού», είναι ότι ήθελα να δώσω εδώ στον τόπο μας δύο θαυμάσια δείγματα φωνών, δύο αληθινών τραγουδιστών, που δεν ενδιαφέρονται τόσο για την σταδιοδρομία όσο για να κάνουν μουσική» είχε εξομολογηθεί ο ίδιος προσθέτοντας αναφερόμενος στον Δημήτρη Ψαριανό: «Με ενθουσίασε όχι μόνον το τέμπο της φωνής του, που είναι ζεστός και αληθινά λαικός αλλά η εξυπνάδα του και η σωστή τοποθέτησή του ως προς το τραγούδι, τη σταδιοδρομία κι όλα αυτά τα «ηχηρά» στα οποία οι περισσότεροι γίνονται θύματα».
Κι αυτήν την εκτίμηση του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι ο Δημήτρης Ψαριανός την επιβεβαίωσε, και με το παραπάνω, σε όλη την πορεία του. Δεν κυνήγησε ποτέ τίποτα εφήμερο, δεν επιχείρησε να εξαγοράσει την χρυσή μουσική «μετοχή» του «Μεγάλου Ερωτικού». Γιατί αυτό το σπουδαίο έργο, αυτή η μαγική καλλιτεχνική στιγμή τού αρκούσε για ζωή.