- Οι δημοσκοπήσεις θα διαψευσθούν από τους πολίτες, που θα τις αγνοήσουν και δεν πρέπει να συζητάμε πάνω σε αυτές.
-«Η απλή αναλογική είναι κατά γενική ομολογία το δικαιότερο σύστημα. Αξίζει να δοκιμαστεί για πρώτη φορά και να δώσει σταθερή κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας. Πιστεύω βαθιά ότι θα είναι μια μεγάλη θετική αλλαγή για τον τόπο. Αν αυτό λειτουργήσει, δεν βλέπω τον λόγο να επιστρέψουμε στην οξύτητα, στην πόλωση, στις αμαρτωλές και αλαζονικές, όπως αποδείχθηκε, κυβερνήσεις μειοψηφίας, που όμως ονομάζαμε αυτοδύναμες», λέει ο Αλέξης Τσίπρας.
1.Ενδιαφέρουσα και εκτενής στη χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμηρές ερωτήσεις του Αντ. Αντζολέτου και ευθείες απαντήσεις. Το ενδεχόμενο να επιδιώξει τον σχηματισμό κυβέρνησης αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερος αποκλείει με τη συνέντευξή του στην «Κ» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Απόλυτη επιλογή οι πρώτες κάλπες. Οι πολίτες, λέει ο κ. Τσίπρας, δεν θα λάβουν υπόψη τους τα γκάλοπ και θα τα διαψεύσουν με την ψήφο τους. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χαρακτηρίζει «λαθροχειρία» την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ.
Ειδικότερα, ο Αλέξης Τσίπρας στην « Κ» χθες ακυρώνει τους «βιαστικούς αψείς του ΣΥΡΙΖΑ» και μονομερείς σε απόψεις τους ( Παπαδημούλης, Πολάκης, Ζαχαριάδης, Φίλης κ.α.,) και δίνει νέα γραμμή : Θα διατηρήσουμε τον φράχτη του Έβρου-Ναι, σε συνεργασία με Βαρουφάκη- Παγωμένο θέμα οι δεύτερες και τρίτες κάλπες.- Πράγματι, οι Πανελλήνιες είναι το πιο αδιάβλητο σύστημα, παρά τα λάθη της κ. Κεραμέως.
ΕΠΊΛΟΓΗ ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΤΞΗΣ
– Χετε πει ότι η «προοδευτική κυβέρνηση» στην οποία προσβλέπετε δεν θα είναι κυβέρνηση των ηττημένων. Αυτό ισχύει και αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερος με πολύ μικρή διαφορά, με μισή μονάδα ας πούμε; Δεν θα δοκιμάσετε σε αυτή την περίπτωση να σχηματίσετε κυβέρνηση, αν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί το επιτρέπουν;
– Πιστεύω βαθιά ότι μια κυβέρνηση προγραμματικής συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων θα μπορούσε να είναι και βιώσιμη και μακράς πνοής. Και κυρίως θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα τις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, αλλά και να βρει ευρύτατες συναινέσεις σε ένα πρόγραμμα θεσμικών τομών και μεταρρυθμίσεων. Η πρώτη εφαρμογή όμως ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης δεν μπορεί να βρει γόνιμο έδαφος ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης αν το κόμμα που θα αποτελεί τον κορμό της νέας διακυβέρνησης δεν είναι ο νικητής των εκλογών. Άρα, αντικειμενικά, προϋπόθεση για την αλλαγή είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
– Πάντως όλοι οι πιθανοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται τη συνεργασία. Ο κ. Ανδρουλάκης απορρίπτει και εσάς προσωπικά για τη θέση του πρωθυπουργού. Είναι πειστική μια λύση διακυβέρνησης όταν την αρνούνται αυτοί που υποτίθεται πως θα τη συγκροτήσουν;
– Δεν θα κουραστώ να το λέω. Ανάμεσα στις προεκλογικές τακτικές και στις μετεκλογικές κινήσεις μεσολαβούν οι εκλογές. Η ψήφος του λαού καθορίζει τα δεδομένα, τους συσχετισμούς και τις εξελίξεις. Και όταν ο λαός αποφανθεί, όπως πιστεύω ότι θα κάνει, όταν δώσει με την ψήφο του σαφή εντολή για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, δεν μπορώ να φανταστώ ποιο προοδευτικό κόμμα και με ποια επιχειρήματα θα αναλάβει την ευθύνη και το κόστος να πει «όχι». Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη και το κόστος, με οποιοδήποτε πρόσχημα, να οδηγήσει τη χώρα στις δεύτερες και τρίτες εκλογές που επιδιώκει η Ν.Δ.
– Επειδή ακούστηκαν αντιφατικές φωνές από το κόμμα σας τις τελευταίες ημέρες, ήθελα να το ξεκαθαρίσετε: Η δική σας πρόσκληση θα απευθύνεται και προς το ΚΚΕ; Και προς τον κ. Βαρουφάκη;
– Δεν συνηθίζω να βάζω το κάρο μπροστά από το άλογο. Η πρότασή μας δεν εξαιρεί κανέναν, πέραν της Ν.Δ., του κ. Βελόπουλου και φυσικά της Ακροδεξιάς. Αλλά, πέρα από τα κόμματα, απευθύνεται πρώτα και κύρια σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Στην κοινωνική πλειοψηφία που απαιτεί απαλλαγή από το καθεστώς της Δεξιάς και πολιτική αλλαγή. Οι πολίτες με την ψήφο τους θα κρίνουν ποιοι και πώς θα κυβερνήσουν τη χώρα. Και οι ηγεσίες των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα κοινό πρόγραμμα αλλαγής και προόδου από τη μια, και στην περιπέτεια μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης από την άλλη. Την οποία, επαναλαμβάνω, επιδιώκει και έχει προαναγγείλει ο κ. Μητσοτάκης.
Λαθροχειρία η βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια
– Σας άκουσα να λέτε σε έναν νέο που συναντήσατε και σας είπε ότι απέτυχε στις Πανελλήνιες ότι «δεν κόπηκες. Σε κόψανε. Σε έκοψε η Κεραμέως». Επιμένετε ότι είναι σωστό να μπαίνει στο ελληνικό πανεπιστήμιο κάποιος που έχει γράψει μέσο όρο 3 ή 5 στις εξετάσεις; Δεν είναι αυτό σαν να λέτε ότι «οι άλλοι σας κόβουν, εγώ θα σας περάσω» και στο πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως του τι ποιότητας πανεπιστήμιο είναι αυτό;
– Ολοι σε αυτή τη χώρα είτε έχουμε δώσει οι ίδιοι Πανελλήνιες είτε έχουν δώσει τα παιδιά μας. Και γνωρίζουμε ότι είναι το πιο αδιάβλητο σύστημα που υπάρχει σε αυτή τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα και το πιο παράλογο για ένα παιδί 17 χρόνων που καλείται σε τρεις και μόνο ώρες να κριθεί για το μέλλον των σπουδών του. Η υψηλή ζήτηση για ορισμένες σχολές, ωστόσο, μας αναγκάζει να διατηρήσουμε, τουλάχιστον για αυτές, τη διαδικασία των εξετάσεων για τον κλειστό αριθμό των θέσεων που η πολιτεία έχει προαποφασίσει. Οχι αυτός ο αριθμός να διαμορφώνεται ανάλογα με τη δυσκολία των θεμάτων. Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσω των αποφάσεων Κεραμέως, ήταν μια λαθροχειρία εις βάρος των νέων παιδιών και των οικογενειών τους. Και το έκαναν όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος για το επίπεδο των εισακτέων, αλλά γιατί θέλησαν να κατευθύνουν έναν ικανό αριθμό χιλιάδων νέων παιδιών στην επιλογή των κολεγίων. Αυτό είναι και άδικο και ανήθικο. Για αυτό και θα το αλλάξουμε.
– Για να μείνουμε στην εκπαίδευση, εσείς σκοπεύετε να επαναφέρετε το προηγούμενο καθεστώς του ασύλου στα πανεπιστήμια. Δεν θα μπορεί η δημόσια δύναμη να παρεμβαίνει χωρίς άδεια των πρυτανικών αρχών;
– H δημόσια δύναμη μπορούσε και πριν από την κατάργηση του ασύλου να παρεμβαίνει, εφόσον διαπράττονταν εγκλήματα. Συνεπώς πρακτικά δεν έχει καμία διαφορά απέναντι στο έγκλημα. Η κατάργηση του ασύλου και η πανεπιστημιακή αστυνομία έγιναν μόνο για να θρέψουν ένα συντηρητικό ακροατήριο πεπεισμένο ότι τα πανεπιστήμιά μας δεν είναι χώροι μάθησης και δημιουργίας αλλά γκέτο εγκληματικών συμμοριών. Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Αλλά είναι και αυτά μέρος του κοινωνικού ιστού. Υπάρχει θέμα ασφάλειας, όπως παντού. Αλλά η ασφάλεια δεν αποκαθίσταται με διατάγματα.
Στα πανεπιστήμια σήμερα έχουμε πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά οι φοιτητές μας δεν αισθάνονται πιο ασφαλείς. Το έγκλημα παραμένει πέριξ, καμιά φορά και μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, όπως στη φοιτητική εστία του Ζωγράφου, αλλά καμία πανεπιστημιακή ή μη αστυνομία δεν παρεμβαίνει. Μόνο στις φοιτητικές διαδηλώσεις. Αυτό είναι παράλογο. Εμείς θα στείλουμε τους αστυνομικούς στις γειτονιές και στο έγκλημα. Στα αμφιθέατρα λέμε να στείλουμε περισσότερους καθηγητές. Και πιστεύουμε έτσι θα αισθάνονται όλοι, και οι φοιτητές, περισσότερο ασφαλείς.