Ο Ολυμπιακός, πολύπειρος και διεθνής αντιμετωπίζει μεγάλη πρόκληση σε συλλογικό επίπεδο. Λίγο πριν συμπληρώσει τα 100 χρόνια ζωής, η ομάδα, οι οπαδοί της, οι άνθρωποι που στο πέρασμα των χρόνων φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα, ζουν και αναπνέουν για να δουν τον αρχηγό Κώστα Φορτούνη να σηκώνει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ενας από αυτούς και ο Νίκος Αναστόπουλος. Ο κορυφαίος γκολτζής του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας, ένας από τους θρύλους του «Θρύλου». Εζησε μεγάλες στιγμές στον Ολυμπιακό. Κατέκτησε πρωταθλήματα, κύπελλα, «χάλκινο» ευρωπαϊκό παπούτσι, διακρίσεις, έγινε ο πρώτος Ελληνας που αγωνίστηκε στο Καμπιονάτο τη δεκαετία του '80. Ωστόσο, όπως εξομολογείται στη συνέντευξή του στην «Κ», θα έδινε τα πάντα προκειμένου να ζήσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτό που θα βιώσουν αύριο οι παίκτες του Μεντιλίμπαρ.
«Τι να σου πω; 40 χρόνια έχουν περάσει από το παιχνίδι με τον Αγιαξ στο ΟΑΚΑ και δεν έχω ξεχάσει ακόμη τίποτα από την ατμόσφαιρα και την αποθέωση. Εκεί, απέναντι σε μια ομαδάρα που αποκλείσαμε, όπως ήταν τότε ο Αγιαξ, με παίκτες όπως ο Κούμαν, ο Φαν Μπάστεν, ο Γιέσπερ Ολσεν, ο Μέλμπι, ένιωσα τόσο έντονα τη λαχτάρα των οπαδών του Ολυμπιακού για μια ευρωπαϊκή διάκριση.
Στην Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι ο πρώτος. Αλλά στην Ευρώπη, λείπει ένας τίτλος που θα καταξιώσει τον σύλλογο στους κορυφαίους. Και τους οπαδούς του, τους τρώει αυτό το σαράκι, χρόνια τώρα. Νομίζω ότι η ώρα έφτασε να γίνει η πρώτη ομάδα στη χώρα που θα κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα έζησα στην καριέρα μου αλλά θα έδινα τα πάντα για να αγωνιστώ σε έναν ευρωπαϊκό τελικό φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ηταν πάντα ένα όνειρό μου που δεν μπόρεσα να το πραγματοποιήσω».
Τα διαφορετικά 80s και 90s
Ο «allenatore», σάρκα από τη σάρκα του Ολυμπιακού, είναι από τα ζωντανά σύμβολα του συλλόγου. Μόνιμα πιστός στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, περιμένει αύριο το βράδυ στις εξέδρες της «Opap Arena» όπου θα βρίσκεται, να πάρει την ικανοποίηση για πράγματα που ήθελε αυτός να πετύχει με την ομάδα αλλά δεν τα κατάφερε. Και όχι μόνο αυτός αλλά και οι υπόλοιπες εμβληματικές μορφές της που βρίσκονται εν ζωή: Ο Σιδέρης, ο Δεληκάρης, ο Κελεσίδης, ο Κουσουλάκης, ο Μητρόπουλος, ο Καραπιάλης και τόσοι άλλοι...
Αυτό που εύχεται, είναι το τέλος του ματς να τον βρει να πανηγυρίζει, με σφιγμένες τις γροθιές, όπως έκανε σε καθένα από τα εκατοντάδες τέρματα που πέτυχε.
«Το ποδόσφαιρο τότε ήταν διαφορετικό. Αλλες οι συνθήκες και οι παίκτες. Τότε ο χειρότερος ήξερε την μπάλα που ξέρει τώρα ο καλύτερος. Πλέον σχεδόν τα πάντα βασίζονται στην προετοιμασία, τη φυσική κατάσταση, την ταχύτητα και τη δύναμη. Οπότε ας μη συγκρίνουμε. Φυσικά και είναι μεγάλη επιτυχία για τον Ολυμπιακό που έφτασε μέχρι τον τελικό, όμως τη δεκαετία του '80 και του '90 πολύ δύσκολα κάποια ελληνική ομάδα θα μπορούσε να φτάσει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης».
«Το πλησίασε ο Παναθηναϊκός που έφτασε στα ημιτελικά του Champions League. Τότε όμως ήδη είχε αρχίσει να αλλάζει ο τρόπος παιχνιδιού, αν θυμάσαι με τον Αγιαξ του Φαν Γκαλ, με τους Ντε Μπουρ, Κλάιφερτ, και Ντάβιντς. Και ο Παναθηναϊκός τότε, με τους Δώνη, Βαζέχα, Αποστολάκη, έριχνε το βάρος στην ταχύτητα».
Ο «μουστάκιας» εκτιμά ότι το γεγονός πως το παιχνίδι γίνεται στην Αθήνα, αποτελεί μια «χρυσή» ευκαιρία για τον Ολυμπιακό. «Μπορεί να μην είναι καθοριστικό, αλλά είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα για την ομάδα. Εστω και ψυχολογικά, στο υποσυνείδητο ενός ποδοσφαιριστή, το γεγονός πως δεν θα μπει στο αεροπλάνο, να ταξιδέψει, παίζει τον ρόλο του. Και στη θεωρία και στην πράξη παίζει εντός έδρας».
«Θα το σηκώσει αν παίξει όπως με τη Βίλα»
Λάτρης του ιταλικού ποδοσφαίρου και στιλ από την εποχή που αγωνίστηκε στην Αβελίνο, ο παλαίμαχος άσος εξακολουθεί να παρακολουθεί, να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στο Καμπιονάτο αλλά και να επιμορφώνεται προπονητικά με συνεχή ταξίδια στη γειτονική χώρα.
«Η Φιορεντίνα είναι μια πολύ καλή ομάδα, που έχει την ταυτότητα του προπονητή της, ο οποίος είναι από τους πιο ανερχόμενους στην Ιταλία. Κυκλοφορεί καλά την μπάλα ειδικά από το κέντρο και μπροστά και όταν τη χάνει, πιέζει ψηλά τον αντίπαλο προκειμένου να επανακτήσει την κατοχή και να αποφύγει το τρανζίσιον. Εκεί άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά. Παίζει κάθετο και άμεσο ποδόσφαιρο και εκεί που έχω διαπιστώσει επίσης ότι έχει αδυναμίες είναι τα άκρα αφού ανεβαίνουν αρκετά τα μπακ, όπως ο Βραζιλιάνος ο Ντοντό, συμμετέχοντας πολύ στο επιθετικό παιχνίδι έχοντας καλή συνεργασία με τον Αργεντινό τον Γκονσάλες. Επίσης ιδιαίτερη προσοχή θέλουν τα στημένα της καθώς έχει βάλει αρκετά γκολ με αυτόν τον τρόπο στο ιταλικό πρωτάθλημα».
Πώς θα βρει ο Ολυμπιακός τις λύσεις; «Αυτό το ξέρει καλύτερα από τον καθέναν ο Μεντιλίμπαρ. Σίγουρα έχει μελετήσει καλά τον αντίπαλο όλο αυτό το διάστημα και έχοντας εμπειρία από τέτοια μεγάλα παιχνίδια, θα μεταδώσει στους παίκτες του τι πρέπει να προσέξουν και το βασικότερο πώς να είναι συγκεντρωμένοι σε όλο το 90λεπτο. Η Φιορεντίνα δεν είναι άτρωτη αλλά αυτά τα παιχνίδια θέλουν απόλυτη συγκέντρωση αφού ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ο καλός Ολυμπιακός, όπως παρουσιάστηκε με την Αστον Βίλα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και πιστεύω πως θα σηκώσει το κύπελλο».