«Ο Γιώργος Προβόπουλος ήταν ένα υπόδειγμα υψηλού κρατικού λειτουργού. Γνώριζε τη δουλειά του ήταν συνεπής, ειλικρινής, αποφασιστικός, συνετός και ανθρώπινος. Είμασταν συμφοιτητές, συνάδελφοι πανεπιστημιακοί, στενοί συνεργάτες στην Τράπεζα Πειραιώς και ζήσαμε από κοινού τα πρώτα δύσκολα χρόνια της δημοσιονομικής κρίσης.
Χωρίς τον Προβόπουλο διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, την περίοδο 2008-2014, τα πράγματα για την Ελληνική Οικονομία και ειδικότερα για το Τραπεζικό Σύστημα, θα είχαν πολύ χειρότερη πορεία.
Προστάτευσε τη χώρα σε συνεργασία με τον τότε πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, από bank run και πιθανότατα bail-in, προστατεύοντας αποφασιστικά την ελληνική οικονομία και τις ελληνικές καταθέσεις.
Η αποχώρησή του το 2014 δημιούργησε σοβαρό κενό, στην διαπραγμάτευση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και ιδιαίτερα στην εύρυθμη λειτουργία της αγοράς χρήματος, στην προστασία της τραπεζικής αγοράς, και στην διαχείριση των κόκκινων δανείων με την μεγάλη χρονική καθυστέρηση στην αντιμετώπισή τους.
Εμείς όλοι, οι φίλοι και συνεργάτες του, θα τον θυμόμαστε πάντα με ευγνωμοσύνη για την προσφορά του στον τόπο και την ψύχραιμη και πάντοτε συνετή συμβουλή του και παρουσία του, όποτε χρειάστηκε.( ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΑΛΛΑΣ)»
2.Ο άνθρωπος που έλεγε αυτά που οι πολιτικοί αρνούνταν να δουν. (Γ. Φιλιππίδης στα ΝΕΑ).
Ο Γιώργος Προβόπουλος θα μείνει στην ιστορία σαν τον άνθρωπο που είπε πρώτος αυτό που οι πολιτικοί αρνούνταν να δουν, τη χρεοκοπία της χώρας και αυτό από μόνο του τον κατατάσσει στις εξαιρετικές προσωπικότητες για τη χώρα τον 21ο αιώνα. Λίγο μετά την εκλογή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το 2009 και αφού είχε προειδοποιήσει πολλές φορές μέσω των τακτικών του εκθέσεων την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ, στην πρώτη συνάντηση που είχε με τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης Παπανδρέου, έκανε το αδιανόητο για την εποχή.
Βγήκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τον περίμεναν έξω από το υπουργείο Οικονομικών, on camera και είπε ορθά κοφτά ότι το έλλειμμα για το πρώτο εννεάμηνο είχε ξεπεράσει το 10%, έχοντας αναπτύξει δυναμική να ξεπεράσει το 12% μέχρι το τέλος του έτους. Με αυτήν του την τοποθέτηση πέτυχε την κινητοποίηση μεγάλου μέρους των πολιτών, όταν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα των δύο κυρίαρχων τότε κομμάτων αρνούνταν να δει την πραγματικότητα. Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.
«Μπαρουτοκαπνισμένος» περί τα τραπεζικά, άνθρωπος με ισχυρή άποψη. Δεν δίστασε να «διαβεί τον Ρουβίκωνα» και να τα βάλει με τον πανίσχυρο στις αρχές του αιώνα τραπεζικό συνδικαλισμό, ακόμα και του κόμματος από το οποίο προέρχονταν, τη ΝΔ, και να κερδίσει. Το 2006 κατάφερε με μια επεισοδιακή γενική συνέλευση μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, «σιδερόφραχτη» την αποκάλεσαν τα μέσα ενημέρωσης της εποχής, να περάσει μια σημαντική αποκρατικοποίηση, την πώληση της Εμπορικής Τράπεζας στη γαλλική Credit Agricole. Για να γίνει αντιληπτή η ένταση της εποχής, στην αίθουσα της γενικής συνέλευσης οι καρέκλες ήταν δεμένες με συρματόσκοινα. Κι όμως η απόφαση ελήφθη. Το τραπεζικό σύστημα προχώρησε. Ο λαϊκισμός της εποχής που τροφοδοτούνταν από τον φόβο για το άγνωστο, ηττήθηκε.
Ο Γιώργος Προβόπουλος είχε αναλάβει πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής στις 31 Μαρτίου του 2004 λίγο μετά την εκλογή της κυβέρνησης Καραμανλή, στη θέση του παραιτηθέντος Γιάννη Στουρνάρα. Παιχνίδι της μοίρας, ότι λίγα χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Στουρνάρας διαδέχτηκε τον Γιώργο Προβόπουλο στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.
Ο ίδιος χειρίστηκε την πρωτοφανή τραπεζική κρίση, προϊόν μετάδοσης της χρεοκοπίας του κράτους και παρά το γεγονός ότι έκλεισαν 19 τράπεζες, όπως ο ίδιος έλεγε «δεν άνοιξε μύτη, οι καταθέτες δεν έχασαν χρήματα, τα ομόλογα κουρεύτηκαν, οι μετοχές έχασαν το 95% της αξίας τους, τα ακίνητα το 55-60%. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που δεν έχασε τίποτα ήταν οι καταθέσεις».
Μετά το 2014 μετά την Τράπεζα της Ελλάδας, την εγκατάσταση στα Κύθηρα και την επαφή με την αμπελουργία, συναντούσαμε στις περιορισμένες δημόσιες παρεμβάσεις του έναν Γιώργο Προβόπουλο πιο χαλαρό, πολύ χαμογελαστό και σίγουρο ότι όποτε του ζητήθηκαν οι υπηρεσίες του, αυτός έκανε το καθήκον του.
3.Γιώργος Προβόπουλος: Τιμόνι ( Μιχ. Τσιντσίνης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Ηταν πράος. Δεν ύψωνε εύκολα τον τόνο της φωνής του. Υπήρχε όμως κάτι που τον θύμωνε πολύ. Ανέλαβε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ένα χρόνο πριν από τη χρεοκοπία, ως επιλογή της κυβέρνησης που βρισκόταν στο τιμόνι κατά τη δημοσιονομική εκτροπή. Και θύμωνε πολύ ο Γιώργος Προβόπουλος όταν άκουγε ή διάβαζε ότι εκείνος δεν είχε σημάνει, ως ώφειλε, συναγερμό – ότι δεν είχε προειδοποιήσει δημοσίως πως η ελληνική οικονομία πήγαινε ολοταχώς προς το αδιέξοδο. Θύμωνε ακόμη περισσότερο όταν, χρόνια αργότερα κι ενώ η κρίση δεν είχε ακόμη τελειώσει, διάβαζε διαρροές από παράγοντες της οικονομίας που έλεγαν «εγώ δεν θα γίνω Προβόπουλος». Εννοούσαν ότι οι ίδιοι δεν σκόπευαν να παρακολουθήσουν σιωπηλοί το τρένο να εκτροχιάζεται.
Εκ των υστέρων ήταν πολύ εύκολη αυτή η κριτική. Ηταν πολύ εύκολο να λες το 2015, με τη γνώση που είχε εν τω μεταξύ συσσωρευτεί, τι έπρεπε να είχε ειπωθεί και σε ποιον τόνο το καλοκαίρι του 2009, όταν ακόμη η χώρα ζούσε τον μύθο της. Οταν, δύο ημέρες πριν από τις εκλογές εκείνου του Οκτωβρίου, η κυβέρνηση έστελνε επίσημη ενημέρωση στην Κομισιόν ότι το έλλειμμα της χρονιάς θα έκλεινε στο 6% (ενώ έκλεισε στο 15,4%), τι θα άλλαζε ένα ηχηρό σήμα από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος; Δεν θα τον είχε καταστήσει μέρος της προεκλογικής αντιπαράθεσης; Δεν θα κινδύνευε να κατηγορηθεί ότι προκάλεσε με μια δυσοίωνη δήλωσή του το αποτέλεσμα που προέβλεπε (όπως κατηγορήθηκε αργότερα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου για τη δήλωσή του περί Τιτανικού);
Ο Προβόπουλος επέμενε πάντως ότι είχε προειδοποιήσει, στην αρχή ιδιωτικώς και λίγες ώρες πριν από τις εκλογές και δημοσίως, για την κατάσταση της οικονομίας. Είχε προσπαθήσει να εξηγήσει τον κίνδυνο και στα στελέχη τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, που επρόκειτο να αναλάβουν τα ηνία της χώρας. Δεν άλλαξαν, όμως, το πρόγραμμα επεκτατικής πολιτικής με το οποίο διεκδίκησαν και πήραν την εξουσία.
Τι προσφέρει σήμερα η συζήτηση για τη χρεοκοπία.
Τρία χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2012, ο Προβόπουλος βρισκόταν ακόμη στην Τράπεζα της Ελλάδος, σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της Μεταπολίτευσης. Είχε εκδηλωθεί ο εκλογικός σεισμός που γκρέμισε το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού (ο Καμμένος είχε πάρει 10,6% και το ΠΑΣΟΚ 13%). Τα ΑΤΜ άδειαζαν. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έστελνε «αεροπλανιές» με χαρτονομίσματα. Σε ένα γραφείο, στην Τράπεζα της Ελλάδος, ένας νομικός, μόνος, συνέτασσε προληπτικά την απόφαση για την αναστολή λειτουργίας των τραπεζών.
«Αυτή η συζήτηση μυρίζει μούχλα», έλεγε ο Προβόπουλος όταν τον ρωτούσες για εκείνο το, νωπό ακόμη, παρελθόν. Του μύριζε έτσι γιατί διαισθανόταν ότι η κάθε πλευρά επιχειρούσε τη δική της παρανάγνωση των υποσημειώσεων της ιστορίας, προκειμένου να αντλήσει ψήγματα αυτοδικαίωσης – όχι για να μάθει από τα λάθη της, αλλά για να πλάσει τον ψόγο των άλλων.