Ο νέος δεν είναι νέος. Μπορεί να μας αιφνιδίασε, έτσι όπως απέδρασε ξαφνικά από την αφάνειά του, αλλά όσα κομίζει δεν είναι νέα. Δεν είναι νέος ο ψηφιακός λόγος που καταγγέλλει αορίστως το σύστημα. Δεν είναι νέος ο Πολάκης και ο Παππάς, που στοιχίστηκαν πίσω από τον «ερχόμενο» ως επίδοξοι μαριονετίστες. Δεν είναι νέο το θράσος ως αρχηγική ιδιότητα.
Ο μάγος δεν είναι μάγος. Δεν δια-θέτει τα χαρίσματα της δημαγωγικής γοητείας. Αν δοκιμάσει κανείς να τον παρακολουθήσει, δύσκολα θα βρει δεύτερη πρόταση σε ειρμό με την προηγούμενη. Η απήχησή του οφείλεται μάλλον σε μια σκανδαλιστική ακτινοβολία, προϊόν της «εξομολογητικής» αυτοβιογραφίας του. Ο,τι ξεκίνησε σαν αυτοπαρουσίαση στο Ινσταγκραμ, το ανατόκισαν στην αγορά της προσοχής τα παραδοσιακά μίντια, υφαίνοντας με σαπουνοπερατική μανία ένα 24ωρο σόου – «Στέφανος Live», χωρίς μοντάζ, στις πίτσες, στα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια.
Η δημοκρατία δεν είναι και πολύ δημοκρατική. Εμβρόντητοι, οι άσπονδοι σύντροφοι του Κασσελάκη ξύπνησαν με τρόμο για τις ανοιχτές διαδικασίες που οι ίδιοι καθιέρωσαν. Ανακαλύπτουν τώρα σοκαρισμένοι ότι η κάλπη δεν είναι πανάκεια. Οτι δεν αρκεί από μόνη της η αμεσοδημοκρατία, όταν δεν ασκείται σε ένα στέρεο θεσμικό έδαφος. Οταν το κόμμα είναι θολό· όταν έχει ήδη κατακλυστεί από φερτά υλικά – Καμένους και παλαιοπασόκους, νεοκαραμανλικούς και νεοκομμουνιστές· όταν δεν έχει οριοθετήσει έναν αξιακό και προγραμματικό φράχτη, εύκολα το πατάει ο περαστικός. Ο ρηχός λαϊκισμός έφερε ρηχό λαϊκισμό.
Ακόμη και χωρίς τον Τσίπρα, το φινάλε είναι τσιπρογενές. Ο,τι συντελείται τώρα, το είχε ετοιμάσει ασυναίσθητα εκείνος. Οχι επειδή ευσταθούν τα σενάρια περί σκιώδους ανάμειξής του στα βουβά βυρσοδεψεία που στήθηκαν για τη διαδοχή του. Αλλά επειδή τους όρους για τη χαλαρή άλωση του κόμματος τους είχε διαμορφώσει ο ίδιος με το υπόδειγμά του.
Εκείνος έγινε πρώτος ηχείο της διαδικτυακής αγοράς. Εκείνος λανσαρίστηκε ως το «άσπιλο παιδί» που ευαγγελιζόταν μια εύκολη και τζάμπα ανατροπή. Εκείνος έστησε ένα κόμμα αρχηγικό και σαβουροφαγικό, έτοιμο να υποδεχθεί ακόμη και υποπροϊόντα των άλλων κομμάτων, με μόνο κριτήριο την εχθροπαθή τους συνάφεια.
Εκείνος θα μπορούσε τώρα και να καγχάζει από το καταφύγιο της σιωπής του. Μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος. Αβυσσος άβυσσον επικαλείται. Και Τσίπρας Τσίπρα, σε νέα συσκευασία.
«Κρατίδιο»
Το πιο δύσκολο πάντως είναι να ξεχωρίσεις το ψευτοκόμμα από το κομματίδιο.
Σκυλίιι!
Η μιντιακή δίαιτα των τελευταίων ημερών –πίτσα, γυμναστήριο, σκύλος, Τάιλερ, ψευτογιαγιά, ξανά σκύλος, ξανά γυμναστήριο– δείχνει πόσο ανάγκη έχει η κυβέρνηση μια αντιπολίτευση. Ακόμη και η μεγάλη φυσική καταστροφή· ακόμη κι ένα τραγικό γεγονός, όπως η αιματηρή αποτυχία της αποστολής στη Λιβύη, καλύφθηκε από τις εικόνες και τις κόντρες που παρήγε ο άλλος πόλος του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικώς ορθό είναι να λέμε ότι η κυβέρνηση χρειάζεται την αντιπολίτευση για να γίνεται καλύτερη. Αυτή η παραζαλισμένη και ισχνή αντιπολίτευση είναι όμως χρήσιμη στην κυβέρνηση ως αντιπερισπασμός. Αν για την πλειοψηφία, στην παρούσα φάση, είναι καλό να μη συζητιέται, τι να πει κανείς για την ελάσσονα αντιπολίτευση;
Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειαζόταν κανέναν αντιπερισπασμό. Τα έχει καταφέρει περίφημα μόνο του να πέσει σε βαθιά μετεκλογική αφασία. Γιατί; Μήπως μπήκε σε ψυχολογία «ώριμου φρούτου», χωρίς να περιμένει ότι η εμφάνιση νέου φρούτου καθιστά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αυτομάτως «ώριμο»; Είναι θέμα λίγου χρόνου να ακούσει κανείς και από τη Χαριλάου Τρικούπη την κασέτα της αυτοθυματοποίησης: Εμείς έχουμε θέσεις, αλλά δεν μας παίζουν τα media. Πάρτε κι εσείς σκύλο, και βλέπουμε.