«-Αμάν ρε Λένα τι σε νοιάζει εσένα τι κάνει ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου; Επιστάτη στην κρεβατοκάμαρά του σε έβαλε; Αντί να πεις μπράβο στο παιδί που βρήκε το ταίρι του... Και επίσης είναι επίπεδο φρασεολογίας αυτό που χρησιμοποίησε ο Νικολόπουλος; Τι υπόκοσμος είναι αυτός! Τι απολίτιστος, ομοφοβικός, «...Εμπρός- πίσω» είναι ο τύπος! Λένα είσαι κατάπτυστη που έκανες ίνδαλμα τον Νικολόπουλο!»
«-Δεν ξέρω αν είναι τα πράγματα όπως τα λες, αγαπητή μου... Παρεμπιπτόντως ήθελα να σε ενημερώσω για κάτι που έμαθα προχθές και μπορεί να σε ενδιαφέρει...»
«-Τι πράγμα;»
«-Ξέρεις, ο Γιώργος που τα είχες πριν έξι μήνες και ήσουν πολύ ερωτευμένη και έλιωνες και είχες χάσει τα μυαλά σου...»
«-Τι συμβαίνει με τον Γιώργο;»
«-Τα έφτιαξε με τον Λευτέρη, τον συμφοιτητή μας από το Πανεπιστήμιο και δηλώνει σφόδρα ερωτευμένος!»
«-Τι έκανε λέει... Τον παλιο...., τον σιχαμένο, τον τρισάθλιο, να πάει να παντρευτεί στο Λουξεμβούργο, η παλιο...., η κρυφοσυκιά η μαραμένη...»
«-Χα, χα... Ωραίο επίπεδο!! Είσαι κολλητή του Νικολόπουλου και δεν το ήξερα;»
Τελικά, ίσως κρύβω μέσα μου κι εγώ έναν «απολίτιστο» Νικολόπουλο...
Όταν κάτι δεν μας αγγίζει, είμαστε πολιτισμένοι... Όταν όμως ο «πολιτισμός» μπει μέσα στο σπίτι μας, γινόμαστε Κόναν ο βάρβαρος... N'est-ce pas?