Παρά τον έμφυτο πουριτανισμό του, ο Μπάρτον σύντομα προσαρμόστηκε στον υπερβολικό τρόπο ζωής τους. Κάποτε έδωσε στην Τέιλορ ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι αξίας 127.000 λιρών «απλά, επειδή ήταν Τρίτη». Όταν οι νόμοι της καραντίνας σήμαιναν ότι δεν μπορούσαν να φέρουν τα σκυλιά τους στην Αγγλία, νοίκιασαν μια βάρκα και την αγκυροβόλησαν στο Τάουερ Μπριτζ για να στεγάσουν τα σκυλιά όσο έμεναν στο Ντόρτσεστερ.
Κάποιος είδε κάποτε ένα από τα σκυλιά της Λιζ να μασά τα κολιέ της και αυτή εξήγησε: «Λατρεύει να ακονίζει τα δόντια του με τα διαμάντια». Ταξίδευαν με μια τεράστια συνοδεία – ο σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι είχε πει ότι «είχαν ένα καράβι άτομα μαζί του, περίπου 12, που κυμαίνονταν από δικηγόρους μέχρι κομμωτές... Πάντα ήξερα όταν κατέφθαναν από την άκρη του δρόμου, άκουγα τα χρυσά βραχιόλια και τα κολιέ να κουδουνίζουν».
Ο Τζον Γκίλγκουντ παρατήρησε ότι όταν πήγε τον Μπάρτον για φαγητό, τέσσερα ή πέντε μέλη της συνοδείας του κάθονταν σε διπλανά τραπέζια για να εμποδίσουν το κοινό να πλησιάσει.
Ο Λιούις πιστεύει ότι ο Φίλιπ Μπάρτον ήταν παιδεραστής -ο Ρίτσαρντ είπε στη Μαίρη Ούρε ότι «κάποτε του έκανε ένα πέσιμο». Είπε επίσης σε έναν δημοσιογράφο, «έπινα επειδή φοβόμουν να μην γίνω ομοφυλόφιλος... Ήμουν ομοφυλόφιλος κάποτε, αλλά όχι για πολύ»
Ο Μπάρτον ποτέ δεν φαινόταν ευτυχισμένος
Ο Ρότζερ Λιούις πιστεύει ότι ήταν συντετριμμένος από την ενοχή, επειδή εγκατέλειψε τη γυναίκα του, Σιμπίλ, αλλά στη συνέχεια αυτές οι ενοχές του έγιναν χειρότερες σε σχέση με τη μικρότερη κόρη του, Τζέσικα, που δεν μίλησε ξανά από όταν έφυγε ο πατέρας της και διαγνώστηκε ως αυτιστική.
Την είδε τελευταία φορά όταν ήταν έξι. Αλλά ο Λιούις πιστεύει ότι υπήρχε μια μεγαλύτερη ενοχή που συνδεόταν με τον θετό πατέρα του, Φίλιπ Μπάρτον, ο οποίος ουσιαστικά τον αγόρασε από τον πατέρα του Ντικ Τζένκινς για 50 λίρες και τον έκανε να πάρει το όνομά του.
Ο Λιούις πιστεύει ότι ο Φίλιπ Μπάρτον ήταν παιδεραστής -ο Ρίτσαρντ είπε στη Μαίρη Ούρε ότι «κάποτε του έκανε ένα πέσιμο». Είπε επίσης σε έναν δημοσιογράφο, «έπινα επειδή φοβόμουν να μην γίνω ομοφυλόφιλος... Ήμουν ομοφυλόφιλος κάποτε, αλλά όχι για πολύ».
Τι συνέβαινε με τους Μπάρτον;
Μετά από 700 σελίδες, ο Λιούις αναφέρει ότι οι Μπάρτον είχαν κάνει ένα σοβαρό λάθος: Ήταν κακοί. Ο Tony Richardson είπε στον Isherwood ότι ήταν «εντελώς διεφθαρμένοι. Σκέφτονται μόνο το χρήμα».
Είχαν μία άσχημη συνήθεια να υπόσχονται φιλανθρωπικές δωρεές που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Όταν έκαναν το Doctor Faustus στην Οξφόρδη είπαν ότι θα έφτιαχναν ένα κέντρο τέχνης της πόλης -ποτέ δεν το έκαναν. Ούτε έχτισαν το νοσοκομείο που υποσχέθηκαν στη Μποτσουάνα.
Μετά τον θάνατο του Μπάρτον, η Τέιλορ έγινε γνωστή ως φιλάνθρωπος του Aids, αλλά μια από τις φιλενάδες της είπε «φοβάμαι ότι δεν υπάρχει άσκοπη προσφορά από την πλευρά της Ελίζαμπεθ... Σίγουρα θέλει αναγνώριση για τη γενναιοδωρία της. Τη βοηθά να απαλύνει τη δημόσια εικόνα της». Ήταν επίσης έξυπνη: Όταν πέθανε ο Μάικ Τοντ, ένας από τους συζύγούς της, παρουσιάστηκε στο Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες προσφέροντας έργα του Ρενουάρ, Πικάσο και Βαν Γκογκ, αλλά τα πήρε πίσω μετά από έναν χρόνο -ήθελε μόνο να βγουν από το σπίτι ενώ η διαθήκη διευθετούνταν.
Ο Λιούις λέει ότι οι περισσότεροι βιογράφοι φαίνεται να αποδοκιμάζουν τα θέματά τους, αλλά αυτός δηλώνει: «Αρνούμαι απολύτως να τους αποδοκιμάσω. Ο Μπάρτον και ο Τέιλορ με ανεβάζουν»
Κολλημένος με τους Μπάρτον
Ο Λιούις λέει ότι οι περισσότεροι βιογράφοι φαίνεται να αποδοκιμάζουν τα θέματά τους, αλλά αυτός δηλώνει: «Αρνούμαι απολύτως να τους αποδοκιμάσω. Ο Μπάρτον και ο Τέιλορ με ανεβάζουν».
Ο Λούις λέει ότι άρχισε να γράφει αυτό το βιβλίο πάνω από 10 χρόνια πριν ως μια ευθεία βιογραφία, αλλά στη συνέχεια νοσηλεύτηκε με παγκρεατίτιδα και πέρασε μήνες βλέποντας ταινίες με Τέιλορ και Μπάρτον και αποφάσισε να πάει πίσω στην αρχή, «στον αυθορμητισμό των σημειωματάριων μου, όπου βρέθηκε η πηγή της διαστροφής των Μπάρτον».
«Erotic Vagrancy: Τα πάντα για τον Richard Burton και την Elizabeth Taylor» από τον Roger Lewis και τον οίκο Riverrun.
*Με στοιχεία από telegraph.co.uk