Αποποιηθήκαμε την κληρονομιά του «μέτρον άριστον»· επιπλέον ρέπουμε προς την πολυπραγμοσύνη που συνηθέστατα ερωτοτροπεί με την υπερβολή. Εάν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, η έλλειψη μέτρου και η πολυπραγμοσύνη, εκδηλώνονται από τον απλό πολίτη, λίγο το κακό: πιθανότατα αυτός θα φάει το κεφάλι του. Όταν, όμως, εκδηλώνονται από ανθρώπους οι οποίοι ανέλαβαν έναντι της Ιστορίας τη βαρύτατη ευθύνη να μας σώσουν...
Κάποιοι εκλαμβάνουν ως άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης την εμμονή ενός καινοφανούς «άστρου» της μπλογκόσφαιρας να λοιδορεί τις -έστω «παρωχημένες» ή και «ανόητες»- πεποιθήσεις άλλων, πατώντας επί πτώματος. Είναι οι ίδιοι που εκτός της έλλειψης μέτρου διακρίνονται και για την ελλιπή γνώση της ιστορίας των αρχαίων ημών προγόνων. Οι Αθηναίοι καταδίκασαν σε θάνατο τους οκτώ στρατηγούς -θριαμβευτές στη ναυμαχία των Αργινουσών κατά των Σπαρτιατών- , επειδή δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς συνδημότες τους. Ακόμη, στο αρχαίο δράμα ήταν αδιανόητο να παρασταθεί επί σκηνής φόνος ή φυσικός θάνατος, κι αυτό σε ένδειξη σεβασμού προς τον νεκρό – ούτε λόγος για παραμόρφωση του προσώπου αποδημήσαντος εις τας αιωνίους μονάς.
Άλλοι θεωρούν εαυτούς τους Αβραάμ της σήμερον και επιδεικνύουν τις πλάκες με τις Δέκα Εντολές, διαστρεβλώνοντας την πρώτη εντολή: ζητούν την κατάθεση πιστοποιητικού θρησκευτικών πεποιθήσεων ως προϋπόθεση διεκδίκησης ανάληψης πολιτικού αξιώματος. Πιθανώς, παρανόησαν τον χαρακτηρισμό «κοσμοκαλόγερος» που έχει αποδοθεί στον Παπαδιαμάντη.
Όταν εμπλέκουμε τον Θεό στα ανθρώπινα, και δη στα πολιτικά, κάτι δεν πάει καλά. Με εμάς. Και πρώτα απ' όλα στην αντίληψη που έχουμε ως προς την ουσία της Δημοκρατίας, επινόημα κι αυτή των αρχαίων Αθηναίων. Δεν υπονοώ ότι την αντιλαμβάνονταν πλήρως και όσοι συγκεντρώνονταν τότε στον λόφο της Πνύκας. Άλλη μία ομοιότης. Ως προς τα ελαττώματα.
