Όχι πολλά χρόνια αργότερα η επιταγή της μόδας ήταν: «γάμος σε κτήμα». Οι «επενδυτές» - θύματα της προηγηθείσας μόδας συνέρεαν στα γκισέ των τραπεζών για να εκταμιεύσουν το εγκριθέν «γαμοδάνειο», προκειμένου να ικανοποιήσουν το καπρίτσιο των θυγατέρων να κάνουν κι αυτές, όπως η γειτόνισσα, γάμο στο «Κτήμα Κατίνα».
Σχεδόν ταυτόχρονα ενέσκηψαν με καλπασμό οι πάμπολλοι ίπποι στα θηριώδη τζιπ τα οποία οδηγούνταν από μακρόχοντρα πούρα και κατοικούσαν σε πολυτελείς βιλάρες, με πισίνες ασφαλώς. Πάλι έστεργαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να παράσχουν δάνεια, εν προκειμένω «τζιποδάνεια» και «πισινοδάνεια».
Στις ημέρες μας -ας όψεται ο κ. Τόμσεν- η μόδα, παράλληλα με την άνθηση των ενεχυροδανειστηρίων, επιβάλλει την ίδρυση κομμάτων. Κάθε Έλληνας έχει τη δυνατότητα να γίνει ιδιοκτήτης κομματικής μαρκίζας. Μερικές απ' αυτές διαφημίζονται αρκούντως από το «παλαιό», αν και το αποκηρύσσουν. Άλλες μένουν στην αφάνεια, ενδεχομένως επειδή οι «υποκριτές» δεν έχουν και τόσο ταλέντο. Για την ίδρυση κόμματος δεν απαιτούνται «κομματοδάνεια». Αρκούν η έκφραση βουλήσεως και η απόρρητη προσδοκία (και κρατικής) χρηματοδοτήσεως. Έτσι, από το «κάθε πόλις και στάδιον, κάθε χωριό και γυμναστήριον», φθάσαμε στο «κάθε ψηφοφόρος και το κόμμα του».
Η περιδιάβαση στις μόδες ασυναίσθητα οδηγεί τα βήματα και πάλι πίσω, τώρα στις αρχές του 20ου αιώνα, πλην όμως σε κάτι μοναδικό και πρωτοποριακό: στην ίδρυση του «Κόμματος των Κυανολεύκων» από τον Αρμάνδο Δελαπατρίδη, ο οποίος είχε πρώτο μέλημα στο πρόγραμμά του τη σύσταση «Υπουργείο Έρωτος». Αν ζούσε στους καιρούς μας, θα μετονόμαζε το υπουργείο: «Υπουργείο Έρωτος με τη Σοβαρότητα και την Υπευθυνότητα».
