Τον Κώστα Καραμανλή δεν τον πήραν τα χρόνια.
Στα 48 του έγινε πρωθυπουργός. Στα 53 του ήταν ήδη ο νεότερος πρώην πρωθυπουργός της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Το ρεκόρ κατέρριψε ο Τσίπρας.
Στην πλούσια πολιτική πορεία του τον συντρόφευσε «ένα όνομα βαρύ σαν Ιστορία».
Ανθρωπος συμπαθητικός, μετριοπαθής κι ανοιχτόμυαλος, ξεκίνησε με ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και αδικήθηκε κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ακόμη κι αν ο μουντζούρης έμεινε τελικά στα χέρια του Παπανδρέου που τον διαδέχτηκε, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός του 2007-09 παραμένει μία από τις κορυφαίες κι ασυγχώρητες αποτυχίες μιας διακυβέρνησης.
Ο ίδιος ηττήθηκε στις εκλογές και παραιτήθηκε αξιοπρεπώς χωρίς να απασχολήσει ξανά τα πρωτοσέλιδα και χωρίς να δημιουργήσει τουλάχιστον εμφανώς πρόβλημα στην παράταξή του.
Καλλιεργούσε απλώς ένα «εικαζόμενο βάρος» στα εσωτερικά της ΝΔ, το οποίο ουδέποτε αποδείχτηκε. Και ο Α. Σαμαράς και ο Κ. Μητσοτάκης εκλέχτηκαν στην αρχηγία παρά την (εικαζόμενη) διαφορετική προτίμησή του.
Μοναδική ίσως παραφωνία ήταν πέρυσι το καλοκαίρι όταν έπειτα από χρόνια αποχής από το προσκήνιο μπλέχτηκε με την υπόθεση των υποκλοπών.
Ακατανόητο. Και λάθος.
Πληροφορήθηκα μάλιστα ότι κι ο ίδιος σοκαρίστηκε από τις αντιδράσεις, τις οποίες σχεδόν δυσκολευόταν να κατανοήσει.
Παρόλο που ένας έξυπνος και πεπειραμένος πολιτικός όπως εκείνος έπρεπε να γνωρίζει πως όταν σε αποδοκιμάζουν οι δικοί σου και σε εγκωμιάζουν οι αντίπαλοι, κάποιο λάθος έχεις κάνει.
Ακόμη περισσότερο που το αιφνίδιο θερινό ενδιαφέρον του Καραμανλή επί κυβερνήσεως ΝΔ θύμισε τη σχεδόν δεκαετή αφωνία του την εποχή που μεσουρανούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εγιναν τα τέρατα της οικουμένης χωρίς μια δήλωση, ούτε μια αντίδραση από την πλευρά του, και με έναν στενό συνεργάτη του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η αφωνία δημιούργησε υπόνοιες.
Ηταν η πρώτη ρήξη του πρώην πρωθυπουργού με την ιστορία του και με τον κόσμο που τον είχε πιστέψει.
Οσοι έχουν συνομιλήσει μαζί του διέκριναν ίσως μια συμπαθητική γνώμη και μια επιείκεια για τον Τσίπρα, τον «μικρό» (όπως τον αποκαλούσε) που «κάνει λάθη αλλά μαθαίνει».
Περιέργως ο Καραμανλής συμμεριζόταν με τον Τσίπρα αλλά και με τον Γ. Παπανδρέου μια αποστροφή για το «σύστημα».
Ξεκίνησε συγκρουόμενος άνευ λόγου για τον «βασικό μέτοχο», το τράβηξε ανεξήγητα με τους «νταβατζήδες» και χρέωνε αβασάνιστα στα «συμφέροντα» τις αποτυχίες της διακυβέρνησής του.
Αποστροφή κατανοητή ίσως από την πλευρά του Τσίπρα. Σίγουρα όμως ακατανόητη για δύο από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες πολιτικές οικογένειες του τόπου.
Αλλά, όπως είπα, τον Καραμανλή δεν τον πήραν τα χρόνια.
