Βρίσκω κάπως παράδοξο το γεγονός ότι έχουν μια εξασφαλισμένη θέση στο Κοινοβούλιο, εφόσον το επιλέξουν και είναι υποψήφιοι με το κόμμα τους. Θα ήταν πολύ πιο λογικό και θεμιτό να διεκδικούν σταυρό προτίμησης. Ολοι όσοι βρίσκονται σήμερα στη Βουλή θα έμπαιναν σε αυτή «με το σπαθί τους», χωρίς να έχουν ανάγκη να κάνουν κάποια ιδιαίτερη προεκλογική εκστρατεία. Θα ήταν όμως και μια απόδειξη πως όντως τους ενδιαφέρει η «ζωντανή» πολιτική και δεν αντιμετωπίζουν το βουλευτικό έδρανο σαν μια εγγυημένη θέση που προσφέρει κάποια προνόμια. Αλλες χώρες έχουν τον θεσμό της Γερουσίας, που αποτελεί μια λύση. Η Ελλάδα το δοκίμασε δύο φορές χωρίς να υπάρξει συνέχεια.
Οι πρώην πρωθυπουργοί πρέπει βέβαια να απολαμβάνουν σημαντικά προνόμια. Αυτό δεν ακούγεται πολύ αρεστό στην εποχή μας. Δεν μπορεί όμως η Ελληνική Δημοκρατία να μη διασφαλίζει πολύ βασικά πράγματα για έναν πρώην πρωθυπουργό, από έναν καλό μισθό και μια ικανή σύνταξη μέχρι τα υπόλοιπα αυτονόητα που είναι η ασφάλειά τους και η συντήρηση ενός γραφείου. Οι συμπολίτες μας που αναλαμβάνουν τον ρόλο του πρωθυπουργού της χώρας πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν τα βασικά τους ζητήματα λυμένα από το κράτος. Ετσι συμβαίνει σε ένα σημαντικό κομμάτι του δυτικού κόσμου, ακόμη και στην εποχή που ο ακραίος λαϊκισμός θεωρεί την παραδοχή αυτή κάτι σαν ανάθεμα. Μια εποχή κατά την οποία εντείνεται το φαινόμενο των «πολιτικών μιας χρήσης», ενώ η πίεση είναι αφόρητη όπως φαίνεται από τις συνεχείς αποχωρήσεις νέων και δυναμικών πολιτικών από τη σκηνή.
Εχουμε δει πως όταν η Δημοκρατία δεν προνοεί για την επόμενη ημέρα των ηγετών εμφανίζονται τα απίθανα φαινόμενα πρώην πολιτικών που υπηρέτησαν σε ανώτατες θέσεις να αναζητούν εργασία σε μεγάλες εταιρείες και να είναι ευάλωτοι ακόμη και σε προσφορές από εξαιρετικά αμφιλεγόμενες πηγές. Πρόκειται για φαινόμενα που ευτελίζουν στην πράξη την πολιτική και ροκανίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και τους πολιτικούς.
Εχουμε όμως και εμείς προσδοκίες από τους πρώην πρωθυπουργούς μας. Οι εμπειρίες τους είναι πολύτιμες. Μόνο κάποιος που έχει περάσει από τη θέση τους μπορεί να τις φανταστεί και –το κυριότερο– να τις εξιστορήσει. Θέλουμε λοιπόν να καταθέτουν την ιστορική τους εμπειρία, την πραγματική και μη εξωραϊσμένη. Τους θέλουμε επίσης να παρεμβαίνουν όταν θεωρούν ότι διακυβεύονται ζωτικά και κρίσιμα πράγματα για τον τόπο. Με θάρρος και παρρησία.
