Είναι δύσκολο να γράψει κάποιος με καθαρό μυαλό για έναν τύπο σαν τον Βασίλη Καρρά. Πιθανά γιατί η μέθη που προκάλεσε η απώλεια ξεπέρασε την αληθινή μέθη από τα λόγια των τραγουδιών του. Άφησα να περάσουν λίγες μέρες μήπως και ηρεμήσει το μυαλό μετά από αυτή την χριστουγεννιάτικη απώλεια.
Να ηρεμήσει από την ανάγκη που δημιούργησε σε όλους μας να βγούμε να τον τιμήσουμε όπως του άρμοζε. Να κλειστούμε σε ένα μπαρ και να πιούμε όχι δυστυχώς στην υγειά του αλλά στην μνήμη του. Όπως ανέφερε ο συνάδερφος και φίλος του Ζαφείρης Μελάς, ήθελε στην κηδεία του όλοι να είναι χαρούμενοι και να φοράνε άσπρα.
Όμως ο καλύτερος αποχαιρετισμός ήταν αυτός ο αυθόρμητος όσων απλά παράγγελναν τα τραγούδια του, όπου βρίσκονταν. Δεν είχα την τύχη να είμαι στην Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες, στην μοναδική του έδρα όπου έδινε παραστάσεις αξέχαστες, αλλά είχα την τύχη να τον θρηνήσω στο μαγαζί που τραγούδαγε ο Άγγελος Διονυσίου.
Τύχη γιατί ο Άγγελος ουσιαστικά ήξερε μέσα του πάντα πως ο πραγματικός συνεχιστής του μεγάλου πατέρα του ήταν ο Βασίλης Καρράς. Αν κάτι συνδύαζε τον Στράτο και τον Βασίλη ήταν πως στα τραγούδια τους ένιωθες ότι έβλεπες την ιστορία να διαγράφεται μπροστά σου. Σαν ένα βιντεοκλίπ που εξιστορούσε κάτι που έχεις ήδη ζήσει. Η στιγμή που ο σκυφτός διαβάτης της ζωής πήγαινε βόλτα στου ονείρου το σεργιάνι.
Ο Καρράς ήταν ο φίλος που μίλησε στην ψυχή μας και μας συντρόφευσε στις δύσκολες στιγμές της απώλειας. Δεν ασχολήθηκε ως στιχουργός και ερμηνευτής με την κατάκτηση του έρωτα αλλά με την ανάγκη της διατήρησής του.
Σε εκείνο τον μοναδικό στίχο του Αυγούστου «η αγάπη διεκδικείται δεν παρέχεται» αποτύπωσε απόλυτα την αξία του αληθινού έρωτα. Όχι αυτού που δημιουργήθηκε από την στιγμιαία παρόρμηση αλλά εκείνου που αξίζει να πολεμάς κάθε μέρα κάθε στιγμή γιατί αυτός σε ολοκληρώνει και σε γεμίζει.
Ο Καρράς δεν ενδιαφέρθηκε για την κατάκτηση αλλά για την συνέχεια της αγάπης πράγμα που έπραξε στην ζωή του, όντας με την ίδια γυναίκα από τα εφηβικά του χρόνια. Ακόμη και στην αέναη επίκληση στην ξελογιάστρα νύχτα επέμεινε στην αγάπη και όχι σε κάτι το περιστασιακό και το τυχαίο.
Αν λοιπόν κάτι οφείλει να μείνει από αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη είναι η στάση ζωής του απέναντι στην αγάπη με λόγια που σε έναν άλλο κόσμο, ο οποίος δεν θα στεκόταν στα κουλτουριάρικα στερεότυπα, θα του θύμιζαν την φράση της Αντιγόνης πως δεν γεννήθηκε να μισεί αλλά να αγαπά.
ΥΓ. Η ψυχή δεν μετριέται με αριθμούς και η αγάπη με νούμερα. Δεν θα είχε νόημα ένα κείμενο για τον Βασίλη όλων μας να ποσοτικοποηθεί με τις μεθυσμένες νύχτες, τις σχέσεις που έφυγαν και πόνεσαν είτε γιατί άκουσαν τα ξένα λόγια είτε γιατί απλά κατεδαφίστηκαν. Ας πούμε πως γράφτηκε γιατί απλά ήταν ένας χρέος και ένας φόρος τιμής στον άνθρωπο που όταν χαμήλωσαν τα φώτα, όλοι κοιτάξαμε το πορτρέτο του στον τοίχο της ψυχής μας. Χαμογελάσαμε βάλαμε ένα 12άρι ουίσκι και κλείσαμε την πόρτα μη μας δει κανείς που δακρύσαμε.
