Ο Ιούνιος αποδείχθηκε κρίσιμος μήνας όχι όμως λόγω των εξετάσεων της Τρόικας στα δημόσια έσοδα και τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά για εσωτερικούς λόγους, για πολιτικές που δεν είχαν σχέση με τα Μνημόνια. (Ιθαγένεια, αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου). Ο Ιούνιος αποδείχθηκε δύσκολος μήνας, εξαιτίας της πολιτικής κρίσης, που οδήγησε στον τερματισμό της τριμερούς συγκυβέρνησης. Στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έγινε των δύο, δηλαδή εξασθένησε έκτοτε.
Οι εξωραϊσμοί ότι «γίναμε λιγότεροι, αλλά με μεγαλύτερη συνείδηση της κρισιμότητας των καιρών και με μεγαλύτερη ενότητα-πειθαρχία» είναι αφελείς. Διαψεύδονται από τις κινήσεις αγωνίας να ψηφισθούν κρίσιμα άρθρα του πολυνομοσχεδίου, για την κινητικότητα, τους δημοτικούς αστυνομικούς, τους υπεράριθμους καθηγητές στα Τεχνικά Λύκεια.
Με το Πολυνομοσχέδιο απόκτησαν απόσταση τα τρία βασικά στάδια, δυσκόλεψαν.
Πρώτο στάδιο, η απόφαση της Κυβέρνησης, που τώρα θέλει συναίνεση εκ των προτέρων Μαξίμου –ομάδας Βενιζέλου, θέλει περισσότερο συλλογικές λειτουργίες, απαιτεί λιγότερους αιφνιδιασμούς. Δεύτερο η ψήφιση από τη Βουλή, που οδηγεί
σε αναγκαστικό «μασάζ» προς τους βουλευτές και σε τροποποιήσεις άρθρων προκειμένου να ψηφισθούν. Τρίτο στάδιο, η εφαρμογή όσων νόμων-διατάξεων ψηφίζονται, φιλοδοξία που δεν φαίνεται να είναι εύκολη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και παλαιότερη από τις τρεις αδυναμίες-δυσκολίες διακυβέρνησης από τον Ιούνιο του 2012, προτού γίνουν σταδιακά και οι τρεις δύσκολες.
Αυτό το τρίτο στάδιο είναι η παλαιά κακή κληρονομιά, πολύ πριν από το νέο Μνημόνιο-Πολυνομοσχέδιο του Ιουλίου φέτος. Είναι οι ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις στα Μνημόνια γύρω από τις αποκρατικοποιήσεις, τα μεγαλύτερα δημόσια έσοδα από φόρους και ΦΠΑ, την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής.
Είναι ακόμα οι ανεφάρμοστες πολιτικές γύρω από τις δημόσιες δαπάνες και τις ΔΕΚΟ, γύρω από το προσωπικό και τα οικονομικά των ΟΤΑ Κράτους, οι οποίες οδήγησαν –και αυτές- στα αναγκαστικά μέτρα του Ιουλίου. Τα πρόσφατα γύρω από τον Δημόσιο Τομέα, το ευρύ Κράτος. Σκληρά μέτρα, όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ και οι διατάξεις του Πολυνομοσχεδίου για τους δημοτικούς αστυνομικούς και τις μετατάξεις καθηγητών. Μετά από πίεση και απαίτηση της Τρόικας ασφαλώς.
Έτσι, μετά τον Ιούνιο ως μήνα πολιτικής κρίσης βρεθήκαμε στον Ιούλιο ως μήνα κρίσης γύρω από το Κράτος. Γύρω από το προσωπικό σε ορισμένους δημόσιους τομείς και υπηρεσίες, σύμφωνα με όσα έχουν αναγγελθεί και σύμφωνα με πολλά άλλα επίφοβα λχ. εάν θα ακολουθήσουν και ποιές εκκαθαρίσεις στις ΔΕΚΟ, στην αμυντική βιομηχανία, στους υπαλλήλους των ΟΤΑ. Όμως για να συμπληρώσουμε το άλλο τρίπτυχο του καλοκαιριού φέτος, υπάρχουν για τον Αύγουστο-παράλληλα με την ανοδική πορεία του τουρισμού σε πάνω από 17 εκατ. τουρίστες- τα νέα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα νέα χαράτσια. Οι φόροι στην ακίνητη περιουσία, που αρχίζουν να έρχονται στα σπίτια, ο νέος φόρος πολυτελείας, οι νέες αντικειμενικές αξίες ακινήτων, οι πληρωμές για τις δηλώσεις εισοδήματος.
Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος θα δρομολογήσουν μια κατάσταση ασφυκτικής πίεσης για τον μέσο Έλληνα και τη μέση οικογένεια, με νέες επιβαρύνσεις και φοροδοτικές αξιώσεις. Σε μια εποχή, μετά πέντε χρόνια διαρκούς λιτότητας, συρρίκνωσης εισοδημάτων και κοινωνικής κρίσης κατά την οποία έχει εξαντληθεί κάθε δυνατότητα νέας φορολόγησης.
Αυτή η εξάντληση κάθε αντοχής, υλικής και ψυχικής, οικογενειακής και συλλογικής μπορεί να οδηγήσουν σε πράξεις κοινωνικής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας. Η μακρά περίοδος κατά την οποία λείπει η δυναμική, μαζική αντίδραση δεν είναι, πάντα, καλό σημάδι. Ιδιαίτερα όταν γίνεται σε ένα περιβάλλον έντονης ρευστότητας και αβεβαιότητας. Μπορεί να κρύβει συντήρηση, αναδίπλωση και εσωστρέφεια μιας κοινωνίας αλλά μπορεί και να κρύβει οδυνηρές εκπλήξεις, χωρίς αληθινή εκτόνωση και ελπίδα. Ίδωμεν..
Το φετινό καλοκαίρι φαίνεται να παραδίδει ένα απελπισμένο Αύγουστο και Σεπτέμβριο στο Φθινόπωρο. Τρεις μόλις μήνες από την έναρξη της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
