Λέει τα ίδια, όπως και με τις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, τα εφάπαξ, το ΕΚΑΣ και άλλα επιδόματα. Με αποφάσεις περικοπών και μειώσεων, που υπέγραψε τελικά η διέταξε ο ίδιος τον υφυπουργό του. Τώρα επαναλαμβάνεται.
Δεν τίθεται ζήτημα μείωσης μισθών, διαβεβαίωσε ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος, κατόπιν της συνάντησης με τους εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων και ενόψει και του νέου γύρου διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς τον Σεπτέμβριο.
«Θέλουμε την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων» σημείωσε στη συνέχεια και πρόσθεσε ότι «οι εταίροι συζήτησαν σε κλίμα συνεννόησης». Ομως , όπως και στο παρελθόν , η αλήθεια για τις απαιτήσεις τους είναι διαφορετική, όπως αναλύεται στη συνέχεια. Με βέβαιες, δυστυχώς, τις νέες υποχωρήσεις από τον κ. Κατρούγκαλο και την Κυβέρνηση.
Στόχος, εξήγησε, είναι να υπάρξει μία κοινή στάση για να «αποκρούσουμε τις επιθέσεις για την περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς».
«Τις επόμενες ημέρες», υπογράμμισε, «θα υπάρξει κοινό κείμενο εκ μέρους των κοινωνικών εταίρων, το οποίο θα ζητήσουμε να στηριχθεί και πολιτικά από τα κόμματα». «Έτσι, πιστεύουμε ότι στη διαπραγμάτευση του Σεπτεμβρίου θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το μεγάλο βήμα της επιστροφής της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, για να ενισχυθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων» υποστήριξε ο υπουργός Εργασίας.
«Έγινε ένας διάλογος με ανοιχτά χαρτιά και ξεκάθαρες θέσεις. Επικαιροποιήσαμε τη συμφωνία της Γενεύης. Νομίζω ότι έχουμε αρκετά κοινά σημεία. Σε δύο με τρεις ημέρες, θα υπάρξει μία πλήρης συμφωνία εργοδοτών-εργαζομένων σε μία τριμερή κοινή δήλωση, που θα ενισχύσει τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας έναντι του μετώπου που λέγονται δανειστές και, ιδιαίτερα, αυτών που αμφισβητούν κάποια πράγματα τα οποία δεν θα έπρεπε καν να είναι στο τραπέζι της συζήτησης, όπως είναι ο 13ος και ο 14ος μισθός».
Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) Βασίλης Κορκίδης, μετά τη συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας.
Όπως τόνισε, «μία κοινή δήλωση που θα ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει θέμα κατάργησης ή ενσωμάτωσης του 13ου και 14ου μισθού, βοηθάει όλους μας». «Για μας, η συμφωνία της Γενεύης είναι κάτι το οποίο το κρατάμε ως ένα κοινό πλαίσιο και μία κοινή συμφωνία και καμία συμφωνία των κοινωνικών εταίρων δεν πάει στο καλάθι των αχρήστων» διευκρίνισε ο κ. Κορκίδης.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, δήλωσε: «Σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο, υπεγράφη το 3ο μνημόνιο και επανήλθε στο τραπέζι το ζήτημα των εργασιακών, με τις ομαδικές απολύσεις, το δικαίωμα ανταπεργίας στους εργοδότες, τη μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Σήμερα, μαζί με τον υπουργό, συζητήσαμε τρόπους, για να χαράξουμε μία εθνική γραμμή, η οποία θα επιβεβαιώνει και πάλι, όσα είχαμε συνομολογήσει, το 2014, εργαζόμενοι, εργοδότες και κυβέρνηση, στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στη Γενεύη.
Εκτιμώ ότι μπορεί να υπάρξει μία τέτοια γραμμή, αρκεί να γίνει κατανοητό ότι στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα της τεράστιας ύφεσης, είναι αδιανόητο και δεν μπορεί να υπάρχει απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, δεν μπορεί να υπάρχει ανταπεργία, δεν μπορεί να μην υπάρχει προστασία της συλλογικής δράσης και, κυρίως, πρέπει να υπάρχει ένα σαφές και κινούμενο στα ευρωπαϊκά πλαίσια, πλαίσιο διαπραγματεύσεων εθνικών και κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας».
«Αίμα» στα εργασιακά ζητούν οι δανειστές - Τι θα αλλάξει σε μισθούς, συμβάσεις, απεργίες, απολύσεις. Αιτήματα επώδυνα
Αντιμέτωποι με πολύ δύσκολες αποφάσεις στα Εργασιακά θα βρεθεί το επόμενο διάστημα η χώρα καθώς οι πιέσεις των δανειστών είναι ασφυκτικές. Εφόσον ισχύουν όλα όσα ζητά το ΔΝΤ τότε οδηγούμαστε σε ριζικές ανατροπές που θα πλήξουν εκατομμύρια πολίτες.
Η πρόσφατη έκθεση του Ταμείου προαναγγέλλει σκληρές διαπραγματεύσεις τον Σεπτέμβριο με πιέσεις για «αίμα και δάκρυα»
Με βάση και το έγγραφο που βγήκε στο φως, οι αλλαγές που ζητούνται είναι μεγάλες.
1. Κατώτατος μισθός: Παραμένει υψηλότερος σε σύγκριση με ανταγωνίστριες χώρες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ, παρά τη μείωση που ισχύει από το 2012 και το πάγωμα της προϋπηρεσίας στα 9-10 χρόνια. Η δομή του μισθού παραμένει εξαιρετικά περίπλοκη, λόγω της πρόσθετης αποζημίωσης (τριετίες) για διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας. Σήμερα, ο βασικός μισθός των 586 ευρώ (ή 511 ευρώ για τα άτομα ηλικίας κάτω των 25 ετών) προσαυξάνεται κατά 10% για κάθε τριετία. Αν πάμε στο καθεστώς του ενός ενιαίου μισθού για όλους, τότε πρακτικά θα υπάρξουν εργαζόμενοι με πείρα οι οποίοι θα χάσουν έως και το 30% των αποδοχών τους.
2. Καθορισμός του μισθού: Οι δανειστές, επικαλούμενοι την πρακτική άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τονίζουν ότι θα αποφασίζεται από το κράτος, όπως προβλέπει ο νόμος 4172/13, αφού συνεκτιμηθούν οι πραγματικές αντοχές της οικονομίας (επίπεδα ύφεσης ή ανάπτυξης), το ποσοστό ανεργίας, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και η ανάγκη αύξησης των θέσεων εργασίας. Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων δεν θα είναι δεσμευτικός για τον κατώτατο μισθό, παρά μόνο συμβουλευτικός.
Αν το κράτος καθορίσει το μισθό στα 550 ευρώ, η κάθε επιχείρηση θα μπορεί να καθορίσει το πλαίσιο των αμοιβών με κατώφλι τον κατώτατο μισθό. Η κυβέρνηση θα κληθεί, λοιπόν, να ενεργοποιήσει το μηχανισμό καθορισμού του κατώτατου μισθού με πιθανότερο ενδεχόμενο μια νέα μείωση εντός του 2017, με πιθανότερο την αφαίρεση των επιδομάτων προϋπηρεσίας ή με κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού από τους νεοπροσλαμβανόμενους, ώστε να είναι "συγκρίσιμος" με τις άλλες χώρες της ΕΕ.
3. Ευελιξία αμοιβών (wage flexibility) και συλλογικές συμβάσεις μόνο σε επίπεδο επιχείρησης: Το μέτρο θα δώσει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να καθορίζουν διαφορετικά και χαμηλότερα επίπεδα αμοιβών για να αντέξουν στην κρίση. Η ευελιξία των μισθών με συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης και μόνο όπως προτείνουν οι δανειστές θα φανερώσει την αδήλωτη εργασία και θα περιορίσει τη φοροδιαφυγή των αδήλωτων εισοδημάτων.
4. Αύξηση του ορίου απολύσεων ως 10%, όπως ορίζει η κοινοτική οδηγία, και κατάργηση των περιορισμών στις ομαδικές απολύσεις: Στο κείμενο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι "δυο περιοχές μπορεί να χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης: α) το κατώφλι για τον ορισμό των συλλογικών απολύσεων και β) την απαίτηση για διοικητική έγκριση των ομαδικών απολύσεων.
Το πρώτο αναφέρεται στο όριο των νόμιμων απολύσεων και τονίζεται ότι "θα μπορούσε να ευθυγραμμιστεί με την ισχύουσα οδηγία της ΕΕ, δηλαδή οι νόμιμες απολύσεις που μπορούν να κάνουν οι επιχειρήσεις άνω των 20 ατόμων κάθε μήνα να αυξηθούν από το 5% στο 10% του αριθμού των εργαζομένων. Ταυτόχρονα δε, με την αλλαγή αυτή το 10% θα εφαρμόζεται σε επιχειρήσεις που απασχολούν από 100 ως 300 άτομα (και 30 τουλάχιστον άτομα σε επιχειρήσεις με 300 εργαζόμενους και άνω), ενώ σήμερα το 5% εφαρμόζεται σε επιχειρήσεις με προσωπικό από 150 άτομα και άνω.
5. Ξήλωμα του συνδικαλιστικού νόμου με κατάργηση συνδικαλιστικών αδειών και άρση της ασυλίας στις απολύσεις: Σήμερα, εκτός 5 σπουδαίων λόγων (μεταξύ των οποίων κλοπή, δολιοφθορά, χρηματισμός) τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων εξαιρούνται από τις απολύσεις. Οι δανειστές ζητούν τη ριζική αναμόρφωση του νόμου και ταυτόχρονα την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που απαιτούνται για την επικύρωση των αποφάσεων για απεργίες, αλλά και τη συμμόρφωση των οργανώσεων με δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τη νομιμότητα των απεργιών.
Επιπρόσθετα, σε επίπεδο επιχειρήσεων και σε αποφάσεις σωματείων, υποστηρίζουν την ανάγκη οι αποφάσεις να λαμβάνονται με πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι με τα ποσοστά της απαρτίας που ορίζονται για τις συνελεύσεις.
6. Επαναφορά του δικαιώματος ανταπεργίας στους εργοδότες με δύο μορφές: Το "αμυντικό λοκ άουτ", που θα δίνει το δικαίωμα σε μια επιχείρηση να προστατεύει χώρους και υλικοτεχνική υποδομή κλείνοντας συγκεκριμένα τμήματα, και το "επιθετικό λοκ άουτ" σε καταχρηστικές απεργίες με πλήρη αναστολή όλων των δραστηριοτήτων για μείωση ζημιών. Στο κείμενο, αναφέρεται μάλιτα το παράδοξο ότι η "ανταπεργία" ψηφίστηκε στην Ελλάδα όταν δεν υπήρχε σε άλλες χώρες και καταργήθηκε όταν την εφάρμοζαν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
7. Επέκταση συμβάσεων: Έχοντας ως «πάτωμα» ασφαλείας τον κατώτατο (νομοθετημένο) μισθό για τις ελάχιστες αμοιβές κάθε ατομικής ή επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας, η ευρωπαϊκή πρακτική ενθαρρύνει την αποκέντρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την (υπό όρους) επέκταση όσων υπογράφονται σε επίπεδο κλάδου.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Δανίας κ.α όπου έχει αναπτυχθεί κουλτούρα διαπραγμάτευσης σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο.
Στην Ελλάδα κυριαρχούν, πλέον, οι ατομικές (σχεδόν για τους 8 στους 10 εργαζόμενους) και οι επιχειρησιακές συμβάσεις (163 μέσα στο πρώτο 5μηνο) ενώ οι ελάχιστες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές (μόνο 6 και 3, αντίστοιχα) δεσμεύουν μόνο τα μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων που τις υπογράφουν, δημιουργώντας συνθήκες άνισου ανταγωνισμού (και αποχώρησης των εργοδοτών από τις οργανώσεις τους).