Το ΒΗΜΑ καταγράφει τον φόβο και την ανασφάλεια των επιβατών στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης
Οάλλοτε εμβληματικός επιβατικός σιδηροδρομικός σταθμός της Θεσσαλονίκης, που εγκαινιάστηκε πριν από 63 χρόνια, σήμερα δείχνει εγκαταλελειμμένος στην αίγλη ενός παρελθόντος που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Στην είσοδο του κτιρίου είναι γραμμένη εδώ και μέρες με μαύρο σπρέι η λέξη «εκδίκηση».
Στα μεγάφωνα ακούγονται οι αναγγελίες των δρομολογίων, ταξιδιώτες κάθε ηλικίας με βαλίτσες και σακίδια στέκονται στα εκδοτήρια εισιτηρίων, πηγαινοέρχονται βιαστικά ή ξαποσταίνουν στις αποβάθρες περιμένοντας τις αμαξοστοιχίες που θα τους μεταφέρουν στον προορισμό τους. Ολα μοιάζουν φυσιολογικά. Ομως δεν είναι. Δύο χρόνια μετά τη φονική μετωπική σύγκρουση στα Τέμπη η ψυχολογία των επιβατών παραμένει εύθραυστη.
Οταν ακούγεται η αναγγελία για το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα οι περισσότεροι επιβάτες κατευθύνονται στα πίσω βαγόνια για να επιβιβαστούν. Η πληγή που δημιούργησε η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών δεν έχει κλείσει.
«Οι περισσότεροι μπαίνουν στα πίσω βαγόνια»
«Ο κόσμος φαίνεται ότι είναι ακόμα μουδιασμένος. Η επιβατική κίνηση σε αυτό το δρομολόγιο παραμένει μειωμένη και ακόμη δεν έχει φτάσει στα επίπεδα που υπήρχαν πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη. Κάποτε οι επιβάτες κάνανε ουρά για να μπούνε στα πρώτα βαγόνια του τρένου. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Οι περισσότεροι μπαίνουν στα πίσω βαγόνια. Η εμπιστοσύνη σε καμία περίπτωση δεν έχει αποκατασταθεί» λέει στο «Βήμα» ένας υπάλληλος του ΟΣΕ που βρίσκεται στην αποβάθρα.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των σιδηροδρομικών υπαλλήλων, η επιβατική κίνηση στα δρομολόγια της γραμμής Θεσσαλονίκη – Αθήνα είναι μειωμένη κατά 20% τουλάχιστον μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. «Οσο αυτή η ιστορία βρίσκεται στη δημοσιότητα, ο φόβος και η ανασφάλεια των επιβατών θα επανέρχονται και η πληγή που άνοιξε στον ελληνικό σιδηρόδρομο δεν θα κλείνει» προσθέτει ένας υπάλληλος ο οποίος εργάζεται στο γραφείο κίνησης του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης.
«Πάντα υπάρχει μια δεύτερη σκέψη»
O 53χρονος Γιώργος Μπουλιώνης από το 2012 κάνει το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα με το τρένο για επαγγελματικούς λόγους. Οπως λέει, λίγη ώρα πριν επιβιβαστεί στο τρένο, «ποτέ δεν είχα την καλύτερη άποψη για τον ελληνικό σιδηρόδρομο», αλλά ακόμη και μετά την τραγωδία στα Τέμπη συνέχισε να ταξιδεύει με το τρένο.
«Στα πρώτα δρομολόγια που ξεκίνησαν μετά το δυστύχημα η ατμόσφαιρα μέσα στις αμαξοστοιχίες πραγματικά ήταν τεταμένη. Επιβάτες άκουγαν τους υπαλλήλους να μιλάνε στον ασύρματο σχετικά με την πορεία του τρένου και άρχιζαν να μαλώνουν μαζί τους για το αν βρίσκεται η αμαξοστοιχία στην άνοδο ή στην κάθοδο. Στην αρχή ήμουν κι εγώ αρκετά τσιτωμένος, αλλά πλέον μπορώ και το διαχειρίζομαι καλύτερα. Πάντα όμως υπάρχει μια δεύτερη σκέψη όταν επιβιβάζομαι στο τρένο. Ακόμη και σήμερα όταν βρίσκομαι με κάποια παρέα και τυχαίνει να λέω ότι θα ταξιδέψω στην Αθήνα με το τρένο με κοιτάνε κάπως... περίεργα» προσθέτει.
«Επανήλθε ο φόβος που είχα ξορκίσει»
Η Σοφία είναι 23 ετών, απόφοιτη του Τμήματος Ψυχολογίας, και τον τελευταίο χρόνο παρακολουθεί ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Μέχρι σήμερα πηγαινοέρχεται στην Αθήνα με το τρένο. Ωστόσο, όπως λέει, άρχισε να κάνει δεύτερες σκέψεις μετά τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια και τις συγκεντρώσεις που έγιναν σε ολόκληρη την Ελλάδα «επειδή πλέον συνειδητοποιεί ότι δεν είχε δώσει τη βαρύτητα που άξιζε σε αυτό το ζήτημα».
«Η αλήθεια είναι ότι σαν να συνειδητοποίησα τώρα πόσο σημαντικό και τραγικό ήταν αυτό που συνέβη στα Τέμπη. Νιώθω φόβο πλέον. Αυτό ήταν κάτι που το είχα κάπως ξορκίσει αμέσως μετά το δυστύχημα. Φοβήθηκα λίγο στην αρχή και δεν το χρησιμοποίησα το τρένο, αλλά μετά δεν έδινα σημασία. Ταξίδευα κανονικά σαν να μην έγινε τίποτα. Βέβαια όταν άκουγα τους ασυρμάτους και τις συνεννοήσεις των εργαζομένων ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Επίσης φροντίζω να κλείνω εισιτήρια στα πίσω-πίσω βαγόνια. Αυτό προσπαθώ πάντα να το κάνω. Αν κάποια φορά τύχαινε να είναι ανάποδα ο συρμός και βρισκόμουν στο πρώτο βαγόνι, είχα μια δυσφορία την οποία την απωθούσα. Τώρα, μετά απ' όλα αυτά που γίνονται το τελευταίο δίμηνο, νομίζω ότι μάλλον θα αρχίσω να ταξιδεύω με ΚΤΕΛ» καταλήγει.
«Δεν επιτρέπω στην κόρη μου να ταξιδεύει με τρένο»
Η εμπιστοσύνη του επιβατικού κοινού στην ασφάλεια του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου έχει κλονιστεί σε τέτοιον βαθμό που ορισμένοι έχουν απαγορεύσει στους δικούς τους ανθρώπους να μετακινούνται με τρένο.
Η 48χρονη Νατάσα Βοζίκη, εκπαιδευτικός, ζει και εργάζεται στη Λάρισα, ενώ η 18χρονη κόρη της σπουδάζει ως πρωτοετής φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Μετά τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη αποφάσισε ότι δεν θα επιτρέψει στην κόρη της να ταξιδεύει σιδηροδρομικώς.
«Το σπίτι μας στη Λάρισα βρίσκεται πολύ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τι πιο λογικό και βολικό το παιδί να χρησιμοποιεί το τρένο όταν έρχεται να μας επισκεφθεί. Ομως δεν του το επιτρέπω. Εχω βάλει βέτο σε αυτό το θέμα. Ολοι έχουμε κάνει συνειρμούς και έχουμε ταυτιστεί με τους γονείς και όποιον άλλο έχασε τους δικούς του ανθρώπους σε αυτό το δυστύχημα. Γιατί τόσα χρόνια δεν γνωρίζαμε όλα αυτά τα ζητήματα ασφάλειας που αναδείχθηκαν μετά από αυτή την τραγωδία;
Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, είχα ξεκάθαρα στο μυαλό μου ότι το τρένο είναι το πιο ασφαλές μέσο μαζικής μεταφοράς. Μέχρι να υπάρξει η διαβεβαίωση από τους αρμόδιους με τον πλέον επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι έχουν γίνει όλες οι απαιτούμενες και προβλεπόμενες ενέργειες που θα δημιουργούν συνθήκες ασφάλειας στον ελληνικό σιδηρόδρομο, δεν μπορώ να επιτρέπω στο παιδί μου να μπει σε τρένο. Οσο υπάρχει άλλος τρόπος μεταφοράς θα επιλέγω αυτόν» σημειώνει η 48χρονη εκπαιδευτικός.
